Ağustos böceği ile karıncanın cep muhabbeti.

—Cırrrrrrrrrr, cırrrrrrrrr!

— O Cırcır Bey, cebinin sesi de cuk oturmuş, tam senlik, hayırdır ne oldu yine?

— Korkma be karınca kardeş, kış geldi diye aramadım seni.

— Peki, neden aradın, beni pek sevmesin de?

— Olur mu ya, ben seninle yaşadığım hikaye sayesinde ünlü oldum. Seni aramayıp ta 900’lü telefonları mı arayacağım!

— Tamam, da bu ne hikâyesi ne ünü yaa?

— İnsanlığa çok önemli derseler vermiştik ya seninle olan diyalogumuzda.

— Eeeeee?

— Sonrasında şansım öyle bir açıldı ki sorma gitsin! Çocuk programları, yarışmalar, magazin alemi, hatta Siyaset Meydanı’na bile konuk oldum. Tabi sonra da oynasın reklamlar, gelsin paralar!

— Eee, peki beni niye çağıran olmadı?

— Abi sen çalışmaktan başka bişi bilmiyorsun ki. Şarjın bitmesin diye cebin bile kapalı çoğu zaman. Hem anlayacağın çalışana pek rağbet yok bu âlemde.

— Neye var peki?

— Cır cır edene daha çok var canım!

— İyi tamam, kapatıyorum, yapmam gereken bir sürü iş var seninle çene çalamam!

— Dur bi dakka ya kapama hemen!

— Ne var yaa?

—Karınca kardeş diyorum ki bu kışı benim yanımda geçirsen. Azıcık gün görsen, hayatın tadını çıkartsan! Sana minnet borcum oluştu. Her ne kadar tembel ve işe yaramaz bir müzisyensem de böcüklük ölmedi daha.

— Nerde geçirecekmişiz bakalım kışı?

—Vallaha sen nerede istersen orada geçiririz. Sıcak ülkelere bile gidebiliriz. Hem seçimler içinde enerji toplamış olurum.

—Ne seçimi ya, birde aday mı olcan bu halinle?

—Elbette ne olmuş ki, paraysa para, imajsa imaj, kariyerse kariyer! Obama ‘dan neyim eksik? Hem seni de danışmanım yapmak istiyorum, ne dersin?

— Sen olmuşsun be Cırcır! Şansın açık olsun…

— Ne yani, benimle gelmiyor musun şimdi? Bu kriz zamanı sana iyi bir ücrette veririm.

— Hayır canım gelmiyorum. Bırakın bari de, hiç değil karıncalar karınca kalsın…