Ah çocuğum ahhh..

Bugün miniklerimiz için zil çaldı. İlk adımlarını atıcaklar okula. Öğretmenlerine, arkadaşlarına, sıralarına, tahtalarına alışacaklar. Birde korkularını yenecekler.
Düşünüyorum da bizim zamanımızda yoktu böyle şeyler. Ne alıştırma dönemi oldu ne de korkularımızı yenme evresi. Tıpış tıpış gittik kara önlükler içinde. Hiç psikolojimizde bozulmadı, depresyonada girmedik yıllarca. Bu kavramların ne olduğunu bilmeden oturduk sıralarımıza. Ya biz mi çok saftık. Şimdikiler mi zehir gibi bilemiyorum. Ama bi yerlerde yanlış yapılan bişey var o bir gerçek. Biz görmedik çocuğum görsün mantığı. Fazla verilen ödünler...

ÇOCUK:_Anneee..
ANNE : _Efendim çocum..
ÇOCUK:_Arkadaşım Buse'ye telefon almışlar.
ANNE : _Eeee
ÇOCUK : _Ben de istiyorum.
ANNE : _Çocum ne yapacaksın bu yaşta telefonu.
ÇOCUK :_Buse 'yle beraber ders çalışmak için.

Vay bee teknolojiye bak. Ders çalışmak için telefon.Karşıyım arkadaş. Arkasından da çatlasa karşıyım. Devam edelim.

ANNE : _Akşama baban gelsin soralım.
ÇOCUK : _Peki.. (İşine gelen durum var ya direkt cevap peki.) :))

Baba eve gelir..

ANNE :_Nedimm...
BABA :_Efendim Zuhal..
ANNE :_Bizim oğlan telefon istiyo..
BABA :_Ne yapacakmış telefonu..
ANNE :_Ders çalışacakmış.
BABA :_Okula yazılırken bir sürü kitap aldık ya.Otursun çalışsın.
ANNE :_Ama Salim Bey'ler kızlarına almış.
BABA : _Ne markaymış sordun mu? (Bak bak babaya bak.Ne markaymış diyo .Yuhh..)
ANNE : _Sormadım ki Nedim. Yarın okula gider, Ayla hanımdan öğrenirim.
BABA :_Öğren öğren. Bi üst modelini alalım da havası olsun oğlumun.
ANNE :_ Kıh kıh kıhhhh .. Aman Nedimm....
ÇOCUK: _ oleyy. Aslan babam..

İşte çocuklarımıza bişey başarmasını istemeden verdiklerimiz. Ayakkabıyla başlıyor, telefon, bilgisayar tüm marka ne varsa onlarla devam ediyor. Bu şekilde çocuk sadece almayı biliyor. Hep maddi olarak alınanları istiyor. Çünkü çevresindede onu görüyor. Diğer çocukların anne babasının yaptığını kendi anne ve babasıda ona yapsın istiyor. Bu döngü böyle sürüp gidiyor.

Bilmiyorum ama biz hiç isteyemedik. İstemesinide bilemedik. Alırlarsa giydik. Verirlerse aldık. Sanki istesek ailemiz alamayacakmıydı? Bal gibide alırlardı. Sonuçta bizde onların evladıyız. Kırmaları mümkün mü?
Ama nedense şimdikiler daha da şanslı. Fakat bu şanslarını maalesef ki iyi kullanamıyorlar.

Daha da eskiye dönersek annem anlatırdı. Bize bayramda ayakkabı alınırdı. 1 numara büyük. Ayaklarımız büyürse diğer bayramda sıkmasın diye derdi. Alındığında yastığımızın yanına koyardık. O sevinçle uyurduk derdi.
Çünkü alınan şeyler senede 1 defa alınabiliyo o zamanın şartlarında.
Bizde bayramlarda heyecanlanırdık. Şimdi açıkçası heyecanlanmıyorum. Çünkü isediğimiz zaman istediğimizi alabiliyoruz. Daha fazla geziyoruz. Eğleniyoruz. Bayramlar sıradan bir gün halini almaya başladı. Hatta ve hatta artık sadece tatil gözüyle bakılıyor. Bu da beni içten içe üzüyor. Özlüyorum eski bayramları. Babaannemin bahçesinde kurulan 2 uzun masa kahvaltı sofralarını. Erkenden kalkmaları.
Ben şimdiki çocuklar gibi şanslı olmayı değil. Eskisi gibi dostlukları istiyorum....