Aile büyüklerimizin hayatta olduğu Bayramlara özlemle

Bir bayram sabahı düşünün. Erkenden kalkılmış, babamız kapıda karşılanmış, el öpüp harçlık alınmış. Özenle hazırladığımız kahvaltı sofrasında keyifli çaylar yudumlanmış. En güzel kıyafetlerimiz üstümüze geçirilmiş, düşülmüş annane, babanne yollarına. Onlar da bizi heyecanla beklermiş. Kapıdan girdiğimiz anda öyle bir kokarmış ki ev o huzurun tarifi yok. Sıra sıra akarmış aile oraya. Teyzeler halalar kuzenler, ikinci göbek kuzenler... Evde bir bayram havası. Mutlaka mutfakta bir kaç tencere yemek. Menü genelde aynı. Herkesin özlediği tatlar. Aç olan girer mutfağa. Kimi tabağını eline alır, kimi kahve pişirir, kimi çay servisindedir. Evde ben diyeyim 20-30 sen de katları. Ailenin en büyüğüyse annane babanneler hep onda toplanılır. Bundandır o kalabalık. Sevilen yerin bilindiğindendir bu ziyaretler. Gece ise tam bir pijama toplantısı. Kuzenlerle kıkır kıkır gülümsemeler. Bir itiraftır, "artık ev boşalsa da pijamalarımızı geçirip gece moduna geçelim" isteği. Gün içerisinde çay servisi ve zorlu sorulara cevap verebilme telaşından yorgun düşülmüştür nihayetinde. O gece muhakkak ki günün özeti tartışılır. Sabah olunca uzun bir kahvaltı sofrası bizi bekler. O çay kaşığı sesleri var ya bir onu bir bu günleri çok özlediğim ikinci itiraftır. Özlemek mi dedim? İfade edemediğim bir duygu desem daha iyi olur. Çünkü tarifi yok. Çünkü son yıllarda gidecek hiçbir büyük yok. Çünkü ilk gün bayram değil bayram görünümlü bir tebessüm. Ama asla kahkaha değil. Son itiraf: Önce biri sonra diğeri gidince hani ev kapanıyor ya işte o kapanan sadece kapı değil. Anılar, çocukluk, kahkahalar, annane yemekleri... İtiraf demiştim değil mi? Arada sırada gidilen boş bir kapı bir de. Gidin sarılın, gidin gülümseyin, gidin yiyin, gidin gidin gidin... Tüm kaybedenler adına.