Ailelerin dikkatine "Kavgalarınız çocuklarınıza pahalıya mal olabilir"

Herkes ağızbirliği yapmış sanki; beni hayattan bıktırmak için. Kazanmak mı istiyorsunuz bu nedeni belli olmayan kavgayı. Bunu deseniz yeterli ben veririm ne isterseniz. İnsan hem sevip hem nefret edemeyeceğine göre; bari söyleyin çık git diye inanın giderim. Ama hem kal deyip hem hayatı zehretmeyin bana. Eğer istediğiniz başarılarımsa veririm size, siz mutlu olun. Bu yük ağır artık yoruluyorum anlıyor musunuz? İstediğiniz verdiğiniz emeklerse onları geri veririm size. Çalışıyorum, çabalıyorum sizler için, biraz mutlu olun diye.

Kavga etmeyin artık ne olur? Çocukluğumdan beri didiştiniz neyi paylaşamadınız yaa ne istediniz benim günahsız günlerimden, ne istediniz masum çocukluğumdan?

Şimdi erkekleri sevemiyorum bile “ben evlenmeyeceğim” dediğimde “sus bir daha duymayacağım ” diyorsunuz. Bana mutlu bir evlilik göstermediniz ki. Bana bir aşk göstermediniz ki. Lanet olası kavgalarınızın gölgesinde kaldı mutluluklarım, başarılarım, sevinçlerim. Şimdi bunları görürken nasıl insan aşık olunur? Bıktırdınız be beni hayattan. Keçi gibi inatlaşmıştım hayatla şimdi yaşamak bile istemiyorum.

En güzel dönemimde sizin kavgalarınızla uyandım geceleri. Uyuyormuş gibi yattım sıcak yatağımda, siz o kadar çok kaptırdınız ki kendinizi kavganıza duymadınız sessiz hıçkırıklarımı, görmediniz içime akıttığım gözyaşlarımı. Anlamadınız beni vesselam; içimdeki sözcükleri atamadım dışarı. Dert oldu içime her şey. Sonra kulaklarım sağır oldu, siz hala kavga etmeye devam ettiniz. Midem delindi siz daha çok kavga ettiniz. Gözlerim görmemeye başladı hala sizin kavganız bitmedi, gençliğim gidiyordu ellerimden ve hala hala devam ediyordu lanet olası kavgalarınız. ” Ya hayır konuş ya da sus” Bunu biliyordum. İçimle konuştum, içimden ağladım. Çocukluğum yorgan altında ağlamakla elimden gitti. Gençliğim insanlardan nefret etmekle, hiç kimseye güvenmeyeceğim demekle…

Çok üzgünüm ama benim dostlarım olmadı, “şuraya gidiyoruz sende gel” diyen arkadaşlarım olmadı. Kulaklarım ilaçla tedavi edildi, gözlerimde gözlük var, midemi rahatsız edecek şeyler yiyemiyorum, sağlıklı görünüyorum yani. Ama kalbim şimdi onu nasıl tedavi edeyim? Evlilik lafı ürkütüyor beni, ”aşkım” lafını ağzıma almam diyorum, kim iyileştirecek kalbimi? Kim silecek beynimden o iğrenç kavgalarınızı? Kim silecek? Kim iyileştirecek beni? Bana masum çocukluğumu kim geri verecek?

O şimdi büyük bir kadın oldu bana bunları söylediğinde lisedeydi belki de. Hiç sevgilisi olmadı soranlara “var” dedi ama, olmadı. Çok da güzeldi, elinden kayıp gitti en güzel günleri, en güzel umutları, yaşaması gereken heyecanları, yaşamaya değer ne varsa gitti elinden.

ÇOCUKLARIMIZI ŞİDDETTE MARUZ BIRAKAN BAZEN BİZ AİLELERİ OLABİLİYORUZ. ONLAR BİZİM AYNAMIZ NE OLUR İYİ İZLEYELİM ONLARI; KENDİMİZİ ÖĞRENEBİLMEK İÇİN …

ÇOCUKLARIMIZLA DAHA MUTLU NİCE GÜNLERE

SAYGILARIMLA