Albay kişi niyetine

Doğum, düğün, ölüm…

Belki de hayatın özeti. Hayatın bu dönemeçlerinde dini-milli kültürel törenler olur. Cenaze törenlerinin birinde yaşanan olayı bir aile dostumuz aktarmış. Katıldığı bir cenaze töreninde imam musalla taşında yatan cenazenin başına gelmiş, cenaze namazını kıldıracak şekilde cemaate bakmış. Sonra da cenaze namazına başlamak üzere niyet etmek için “…er kişi niyetine” der.

Tam o sırada cemaatten bir ses gelir. “Hocam bir dakika!” Herkes sesin geldiği yere döner. Sesin sahibi cenazenin oğludur. Oğul şöyle devam eder. “Hocam siz er kişi diye niyetlendiniz ama babam er değildi, albaydı.”

Oğul evlat babasına son görevini yaparken, belki de imamın bir hatasını düzelttiğini düşünerek o an kendisini iyi hissetmişti. Ama fıkra gibi bir duruma sebep olduğunu namazdan sonra çevresindekiler ona söylemiş olmalı. Malum imam, cenaze kadınsa “hatun kişi niyetine, erkek ise “er kişi niyetine” diye sesleniyor. Burada söylenen “er kişi” kavramını bir askeri terim zanneden oğul, muhtemelen birçoğumuz gibi oldukça yoğun yaşayan bir arkadaşımızdı.

Yoksa en azından herhangi birinin cenaze töreninde bulunacak kadar zamanı olurdu…