Aldım elime kalemi, karaladım tüm alemi

Karaladım dünyayı. Kalemlerim simsiyah. Üstüne çizikler attım sık sık. Gittiğim her yerde gazetelerin üçüncü sayfası aynı çünkü. Çünkü her gün mutlaka hunharca ölümler, adice ayrılıklar, hüzün dolu vedalar, yoksulluk, çile, acı, kayıp vs vs…

Dünyayı karaladım. Maviliklerinin de tükenişini görmemek için bir de göz göre göre yıkılışını umutların. Huzursuzum. Yarınlara bakan parlak gözlerin yavaş yavaş solmasından. Haberleri bile izleyememekten. Şehit olan askerlerimiz mi yaksa biz insanların vicdanı mı hala anlamış değilim. O izlerken salya sümük ağlayan biz unutuveriyoruz çok çabuk bir başka haberde feryatlar yüreğimizi dağlayıncaya kadar. Biliyorum. Göremediğim bir yerlerde insanlar çıldırma noktasına geldi benim gibi. Çığlıklarımız bunalıma girdi çıkmıyor sesimiz. Ama hayat güzel olsun diye daha kaç defa ağlamalı anneler, kaç defa sarılmalı sevdasının tabutuna o tertemiz yeni gelinler.

Sinirlerim daha bi harap oluyor her geçen gün. Neden hala boş verebilen insanları görüyorum çevremde. Neden hala asıl suçluyu herkes bilirken sus payı almışız gibi kısık sesliliğimiz. Asıl suçlu biziz o halde. Susalım oturalım. Gerçi konuşsak ne çare. Sağır olmuş kulaklara konuşmayı bırak bangır bangır bağırsakta boş.

Güzel ülkem yavaş yavaş gitti elden diye yakınırken, dünyanın yok olmaya yüz tuttuğu gerçeğiyle karşı karşıya kaldık. “ KÜRESEL ISINMA”, ya da “KÜRESEL YOK OLUŞ.” Ama biz insanlar onu da sineye çekmesini bildik. Televizyonlar verse de artık gözümüz kulağımız alıştı. “Değiştir şu kanalı, dizim başladı” en çok duyduğumuz cümle oluverdi evlerimizde.

Hala okumak, ilerlemek, daha çok çalışmak, daha çok para kazanmak, daha iyisi dahi iyisi diye yırtınıyoruz. Geliyor ya maillerimiz dolu dolu. Afrika ölüyor. Bi deri bi kemik ülkenin içler acısı dramı sayfa sayfa. Sende yolla, yollamayan adidir diye sonlanan. ( duygu sömürüsü yapan cümleler de var, “insanlık namına, vicdanın sızlıyorsa”...

Eriyin, dağılın, okumayın, konuşmayın ne yaparsanız yapın ama ben karaladım dünyayı. Vazgeçtim umut etmekten artık. Et beyinliler öyle çoğaldı ki. Onlar gibi olmadan Allah yanına alsın beni inşallah.