Alışırsın(!)...

Nereye baksam, kimi okusam, ağızlardan dökülen umutsuzluk söylemleri. Nereye gidiyoruz, iyi günlerden geçmiyoruz, neler oluyor bize, bu gidiş gidiş değil, insanlar, paranoyak oldular. Daha birçok şey söyleniyor. Bir travma yaşadığımızı söyleyen ve yazanlar da var.

Normalleşiyormuşuz, nasıl bir normalleşmeyse bu yaşadıklarımız. Mesela, hangi gelişmeler, oluşlar, bizim normalleştiğimizin sinyalleridir? Alışmak, yaşananlara alışmak. Alışmamız gerekiyormuş. Neye, neden alışmamız gerekiyor? Ölümlere mi? İnsan canının sıradan ölümüne mi, yoksa ölen insan canının normal sayılmasına mı? Alışmamız gerekiyormuş: Zaten bu coğrafya ve topraklar, yıllardır ölüme ve kana alışmış; ölümü ve kanı, kanıksamıştır.

Bu topraklarda, en ucuz şey, insan hayatıdır. İnsan hayatının yitirilmesine alışmak da kolaydır. Kâh insanlar, trafik kazalarında canını, trafik canavarına verir. Kâh, milliyetçi duygularla yıkanmış, yabancı dostlarının omuzlarını sıvayarak dağ gönderdiği şuursuz kimselerin namlularının hedefinde canından olur. Normaldir. Sıradandır. Ne olacak canım, alışırsın… Alışmak kolay mıdır? Sıradanlaşmanın ve yozlaşmanın bu kadar hızla yaşandığı bir aşamada, insanlar, her şeye alışıyor. 

* * *

İçin daralır, sıkılırsın, artık belli bir raddeye gelmişindir. Şöyle çıkıp bir turlayım dersin, benzine zam gelir. Olmadı, azıcık ucuz işi yapalım dersin, mazota zam gelir. Daralırsın, içine afakanlar basar, oturdun yer, sanki küçülür, küçülür, bir bakmışsın ki, sen oturduğun yerde kayboluvermişsin. Ne yapsan, boşa, çıkış yolu yoktur. İçinde fırtınalar kopmaktadır. Bir sağdan bir soldan gelmeye başlamıştır iyi saatlerde olsunlar. Etrafa kulak kabartırsın, içimden hiçbir şey yapmak gelmiyor nidalarını duyarsın.

Bu kadar mı zevksizleşmeye başladı yaşam? Ne oldu bize Allahaşkına? Ne oluyoruz rahat mı batmaya başladı? Modernleşmenin tabiî bir gereği olarak, modernleşme sendromu mu yaşıyoruz? O zaman da adama demezler mi; ayol biz yıllardır modernleşme sendromunun sancılarını çekmekteyiz. Öyle ya, hâlâ bazı kanıksanmış sorunları çözebilmiş değiliz. Aslında, yaşamdan zevk mi alamıyoruz? Kendini gerçekleştirme denen bir olgu vardır?

Kendini gerçekleştirmeye götüren davranış örüntüleri… Alışırdık ya, gerçekten de bazen alışma konusunda üzerimize yok… En azından artık acı bile çekemiyoruz. Ya da yaşanan acı, insanları, olagelmiş ruhihaliyeteden çok daha farklı boyutlara sürüklemekte. Acılarımızı bile çok kolay unutur oluverdik. Alışıyoruz ya, normalleşiyoruz ya…

* * *

Şu modern insanın yaşadığı gadre bakın Allahaşkına? Tabiat insana öyle bir acı yaşatıyor ki, yaşattığı acının, daha farkındalığını yaşayamadan, onu tekrar, kapitalizmin renkli dünyasına, kurtlar sofrasına atıveriyor… Gerçekten de şu modern insanın işi çok zor? Bir yandan acı, sevinç, kıvanç, övünç, hasislik gibi beşeri duyguları tadacaksın; öte yandan hiçbir şey olmamış gibi, normalleşmenin, alışılmanın rüzgârına kendini kaptırıp, kâh orda, kâh alışveriş merkezlerinde hercümerç olmuş duygu dünyanı eyleyeceksin… Şu uygarlıktan ve medenileşmeden yana nasiplerini alamamış topluluklar, bilseler neler kaybettiklerini…

NOT: BU KARALAMAYI, 2010 yılında kaleme almışım. Baktım ilginç bir karalama geldi; ve sizlerle de paylaşmak istedim...