Allah'a Havale Etmek

 ‘ O’nu neden Allah’a havale ettiğini’ günlerdir düşündü. En muhtemel olasılık  güçsüzlüğüydü.  Zira, gücü ve cesareti olup da görülecek hesaplarını Allah'a havale eden pek görmemişti.

Çevresinde,  günlük hayat içerisinde uğradığı haksızlıkları; çaresizlik, umutsuzluk, ezilmişlik, korkaklık, güçsüzlük, cesaretsizlik  içinde “Allah’a havale edenlerin”  sayısı  o kadar çok artıyordu ki.. 

Tam bir teslimiyet içindeydi..  ‘Yapacak bir şeyi olsa’ da uğradığı haksızlığı kimi zaman hukuken, kimi zaman hukuk dışı yöntemlerle de karşılık vermesinin mümkün olmayacağına, fayda etmeyeceğine inanıyordu.

Gerçeklerle yaşamak zordu, ‘Allah biliyordu’ haksızlığa uğradığını.  Asıl şaşırdığı, elindeki gücü zulüm aracı olarak kullananın takındığı ‘pişkin’ tavırdı;  dilinden Allah’ın adını düşürmüyordu ama kötülükten ve haksızlıktan da geri durmuyordu.

Kötülüğü ve zulmü yapanın, yanında kâr kaldığı ve cezasını almadığı bir dünyada;                            zulme uğrayan kişi, ahirette, Allah’ın huzurunda kurulacak bir mahkemede, “zerre ağırlığında iyilik veya kötülüğün” dahi karşılığının görüleceğine inanarak kendini teskin eder.

Çaresizlik içinde “Sen de Allahından bul“ der, durumu  -hukuka inanmadığından değil-  mecburen “Allah’a havale eder.”

İbrahim Hakkı Hazretlerinin “Tefvîzname” sinde yer alan ve mazlumun en büyük moral kaynağı olan  dizeleri hatırlayalım: “Hak şerleri hayr eyler / Zannetme ki gayr eyler / Ârif onu seyr eyler / Mevlâ görelim neyler / Neylerse güzel eyler. 
Deme! Şu niçin şöyle / Yerincedir ol öyle / Bak sonuna sabr eyle / Mevlâ görelim neyler / Neylerse güzel eyler. “