ALTAN KURTAY

Onu Eğirdir’ de yeni göreve başladığım sıralarda tanıdım. İlçedeki her etkinlikte boy gösterir, diğer gazetelerin gönderdiği gencecik muhabirlerle birlikte otururdu. O herkesin Altan abisi, Altan amcasıydı. Elinde sürekli bir defter, gözleri bir ayrıntıyı kaçırmamak için etrafı tarardı. Bir arkadaş sohbetinde bir araya gelmiş, laf arasında  yazı yazmayı sevdiğimi duyunca,  yaz  hocam,ne olursa olsun, yaz demişti.Bunu beni her gördüğünde tekrar ederdi.İlk yazımı heyecanla kendisine götürdüğümde takdir sözleriyle uğurlamıştı.Artık fırsat buldukça bu tonton ve samimi Altan abimi ziyaret eder  olmuştum.Gazetenin girişinde cam bir bölmenin içinde otururdu.Defteri,okuduğu kitaplar elinin altında durur,telefonu sürekli çalar,bunlardan fırsat  buldukça da doyumsuz edebiyat sohbetleri yapardı.

Babasına tutkundu. Onun çalışmalarını, belediye başkanlığı döneminde nasıl çırpındığını, ilk kitapçı ve günlük gazete satışını nasıl getirdiğini, Demokrat Eğirdir Gazetesinin kuruluşunu hasretle anlatırdı. En büyük zevki babasını ve eserlerini anlatmaktı. Bir gün babasından kalan röportaj kasetleri olduğunu, bunları yayınlamadan kendisine bir şey olursa diye üzüldüğünü söylemişti. Ben de hem babasının gazetede yayınladığı yazılarını ve bu röportajı birleştirerek kitap olarak düzenleyerek yayımlamasını teklif etmiştim. Gözleri dalgınlaşmış ve ne iyi olur demişti.

Kendisi şeker hastasıydı, bu yüzden arada kontrole gitmesi gerekiyordu.Ailesi bu  konuda titiz davranıyor ama o işlerini bahane ederek savsaklıyordu.Yine bir gün işlerden başını alamamış,kontrolü kaçırmış ve rahatsızlanmıştı.Hastanede  dediklerinde,onu çok seven Nahit ÖCAL  ile birlikte ziyaretine gitmiştik.Defteri yine yanında,yine telefonları susmuyordu.Ne çok seveni olduğunu o zaman görmüştüm.Bir süre sonra eve çıkmıştı ama artık pek gazeteye inmiyordu.Sevgili hayat arkadaşı kendisine büyük bir ihtimamla bakıyordu.Bir süre işlerini böyle evden takip etti.

Bir gün bize İzmir’den ziyarete gelen kayınpederimle onu yoklamaya gittik.Kitaplar üzerine öyle bir sohbete girdiler ki  bizi filan unuttular.Dünya görüşleri çok uymasa da kitapların dünyası onlara yetiyordu.O günden sonra babam her geldiğinde Altan beye gidelim der, görüştüğümüzde Altan beye selam söyle derdi.Babamın ilk hikaye kitabı yayınlandığında dostlarından önce Altan beye verdin mi demişti.Şimdi onun vefat haberini nasıl vereceğim diye düşünüyorum.

Bir babasına, bir gazeteye düşkündü.Gazete olarak demokrasi mücadelesi verdiğini söylerdi.Gazetem bütün fikirlerin temsil edildiği yer olmalı,herkes kendini burada ifade edebilmeli derdi.Gazeteyi yaşatmak onun için hayati bir konuydu.Babasının eseri diye mi,yoksa sevdiğinden mi,yada ikisi birden mi bilemiyorum.Yıllarca Altıntuğ matbaasında çalışmış,sonra eski adliyenin karşısında Yeni Sebat Kitapevini kuran dayıma onu sorunca Tanımam mı demişti,yıllarca onların gazeteyi biz bastık,sen selamımı söyle,beni tanır demişti. Selamı iletince Halil İbrahim napıyor, dükkan devam ediyor mu demişti.Dayım Altan abinin mesleğinin diş teknisyeni olduğunu,hatta bir ara Isparta Askeri Hastanesinde görev yaptığını söyleyince inanmamıştım.Edebiyata bu kadar düşkün biri nasıl başka meslek sahibi olurdu.Sorunca Isparta Akşam Ticaret Lisesinde okuduğunu,çalıştığı Askeri Hastaneleri ve yazdığı şiirleri o zaman çekinerek anlatmıştı.Benim şiir yazdığımı sadece çok yakınlarım bilir,herkese söylemem diye eklemişti.

Kurtay ailesi Eğirdirin kültür hayatına birçok eserler kazandırmıştır. Gazetenin yaşatılması ne kadar önemliyse de isimlerinin yaşatılması için bir çalışma yapılması uygun olur düşüncesindeyim. Kurtay Vakfı,Kurtay Gazetecilik ödülü gibi bir oluşum kurulmasında iş düşerse görev alabilirim.

Sevgili Altan abi, çok sevdiğin babanın yanında sen rahat uyu,gazeten başta olmak üzere gönül verdiğin eserlerin hep yaşayacaktır.Sürekli çalıştın,hiç  dinlenmedin,ebedi istirahatgahında rahat uyu.