Aman be Hayat çok önemsemişim ben seni!

Aman be Hayatttt çok ciddiye almışım seni! 

Gerçekten, nedir, ne kadar büyütmüşüm seni gözümde ben yahu. Koskoca dağlar gibi oturmuşsun omzuma kıpırdayamamışım. Öyle bir korkutmuşsun ki hafife alamamışım hiç. Tadını çıkartmaya karar verdiğim her anda acı yüzünü gösterip “Höt!” demişsin. 

Sinmişim köşeme, eğmişim başımı, “hayat çok zor...” demişim 6 yaşında ki oğlum gibi. Seninle yaşamak için hep kurallar koymuşsun. Sen narsis bir afeti devran ben kulun olmuşum perişan. 

Tam içimdeki çocuğu salıverecekken sokağa, tam elma şekerini ısırmak için açmışken kocaman ağzımı, diş ağrısı gibi, yürek yumrusu gibi çökmüşsün içime. Gülerken korkmuşum “ Allah hayır etsin çok güldüm, ağlamam inşallah “ demişim. En mutlu olduğum anı sansürlemişim nazar değer diye. Şimşek çakan bakışlardan kaçırmışım. 

“Kötü gün dostu” derler ya, sen onun da yalan olduğunu öğrettin bana sağ ol. Asıl önemli olan “İyi gün dostu “olabilmekmiş. Seninle ağlayan çok bulunuyor. Nedense birinin mutsuzluğu bizi mutlu etmeye yetiyor. İçimizden “ bak benden beteri var, şükür halime…” demeye bayılıyoruz. Ama “benden daha iyisi, daha mutlusu , daha şanslısı var...” demeye dayanamıyoruz. 

E canım benim, ben seni önemserken bu kadar, senin benle alıp veremediğin ne ola ki. Çok mu bayılıyorsun; ben kendimi en tepede, en mutlu, en harika hissettiğim anda beni yerçekimiyle tanıştırmaya. Uçsam, konsam, kanatlansam bir reklam repliğinde, çok mu? 

Sana inat gülümseyen fotoğraflar çektiriyorum. Donduruyorum, belgeliyorum o anları. Sen istediğin kadar ağlatmaya meraklı ol, Bak facebook’a bile yüklüyorum haberin olsun, gülüyorum da gülüyorum. 

Nispet mi? Evet yapıyorum…