Ana/anne

     Köyden kasabaya göç ettiğimizde beş yaşındaymışım..O yıl mıydı bir sonraki yıl mı emin değilim..yolda anneme ''Ana,Ana'' diyerek bi şeyler anlatıyorum..Bizden birkaç adım ötede yürüyen babam hışımla arkasına dönüyor,bana yönelik ''Ana, Ana diye bağırıp durma'' diyor. Ses tonundan,jest ve mimiklerinden anlıyorum ki bu sözcüğü kullanmamı istemiyor...artık köyde değilsin manası var..utanıyor  belki...O an başka neler hissettim tam bilemiyorum...Bu olaydan sonra epeyce bi süre komşu kızı Nermin'inin anasına anne deyişini dinledim..onların sokak kapısına kulağımı dayıyordum..İçerden Nermin'in anne, anne deyişini duyuyordum...Nasıl bi hisle söylüyordu..anlamaya çalışıyordum..kolaydı aslında..söyleyebilirdim...ama 'Ana' ile aynı değildi....bi şey vardı..söylemek istemiyordum..Ana'dan anneye ne zaman geçtim tam hatırlamıyorum...ya da hatırlamak istemiyorum.....

  Yıllar sonra...ortaokula gidiyorum..Benden bir alt sınıfta olan kız kardeşim arkadaşıyla sohbet ediyor..Kız ona annesine ''siz'' diye hitap ettiğinden bahsediyor..biraz da öğünerek söylüyor bunları..öğretmen annenin isteği buymuş..Öyle öfkeleniyorum ki..Güzelim Ana'yı braktık anneye geçtik,şimdi de ''Ana''mıza ''siz '' mi diyecektik...