Anamdan inciler/ İki Şubat

İki Şubat benim doğum günümdür. Hatırıma gelmeyen, sürekli hatırımdan çıkan bir doğum günüm hem de. Akşamüzeri büyük kızım Eylem kamerayı açtı ve görüşmeye başladık. Çok kısa bir süre sonra odanın ışığı gitti, ortalık karardı, ses vardı ama görüntü yoktu.

Tekrar ışığı yandı odanın. Annem üzerinde pasta olan bir tepsi taşıyordu. Pastanın üzerinde ayağa dikili koca bir mum vardı. Kamaradan bana dikkatlice baktı, iyice kontrol ettikten sonra:

"İyi k i varsın evlat" dedi. ” Burada yanımızda olmanı, yaş gününü birlikte kutlamak isterdim. Ama başka baharlara kaldı’’

Fazla konuşamadı, boğazına bir şeyler düğümlendi. Nemlenen gözlerini kaçırdı benden. Neşeli ve rahat olmaya çalışıyordu. Ama beceremedi.

Eylem anamın elindeki pasta tepsisini aldı, mutfağa götürdü. Pastayı orada dilimlere ayırmış, servis yapıyordu. Anamın tabağına büyük bir parça koymuştu.

"Ana" dedim. "O da ne öyle? Senin tansiyonun var, az yemelisin."

Elindeki tabağı bana göstererek:

"Bunun böyle büyük göründüğüne bakma" dedi. "İçi cevizli zaten… Ağzımda da diş kalmadı"

Sustu, etrafına baktı. Fısıltıyla:

"Zaten ben yemiyim diye senin karın bilerek cevizli almıştır."dedi.