Aniden...

Her zamanki gibiydi her şey. Çocuğun bin pare değerli  taşlara benzeyen kahkahası ortalığı inletiyordu. Günlük rutinle boğulan anne babasının ilgisini anlık salvolarıyla kendine çekmeye çalışıyordu. Bunları kâh yerli yersiz kahkahaları, kâh eskimiş koltukların tepesinde gezinerek yüreklerini ağızlarına getirmek suretiyle yapıyordu.

Başaramazsa hırçınlaşıyor. Ayak rap raplarıyla evi inletiyordu. Bu tepinmelerle gözyaşları birbirine karışıyordu. Çılgınlaşmış dalgaların duvarları dövmesi misali karşılık bulamıyordu tepkileri ne kadar çabalasa da…Haklıydı haklı olmasına. İnsanoğlu bazen ne acıdır ki çok sevdiğine bile duyarsız kalabiliyor.

Kısacası herkes rollerini oynuyor, görmeden kumanda edildiklerini, yaşıyor sayıyorlardı kendilerini bu alemde.

Gülüşler… Ağlamalar… Feryatlar… Dünyada hâkim olan bütün sesler orada da hâkimdi.

Sonra bir şey oldu… Kesildi bunların hepsi bir kılıç darbesiyle… Sessizlik… Sadece donuk kareler…

Bitmeyecek sanılan her şey hiç olmamış gibi bir yerlerde kaldı!

Bekleyen rutinler dondu…

Öfkeler dondu…

Sevgiler dondu.

Gülmeler, ağlamalar dondu…

O çok önemsenen yapılmasa her şeyin biteceği sanılan birçok şey dondu.

Aslında bunlar hiç yaşanmadı…

Ya da her gün tekrar etmekte bütün bu  olanlar.

Elimizde hiçbir şey kalmayacağını bile bile ısrar etmekteyiz sonsuzmuş gibi hayatımız…

Israr etmememiz gerekenlerde…

Ve es geçmekteyiz elimizdeki her şeyi .

Ama her nedense

Yaşamamayı…

Yaşatmamayı…

Sevmemeyi…

Sevilmemeyi tercih ediyoruz farkında bile olmadan…