Anılar hiç bir zaman bırakmaz peşini

Aslında doğduğumuz ilk andan itibaren olaylar sinsilesinin içinde buluruz kendimizi. Bazı olaylarımız, anılarımız kafamıza öyle bir kazınır ki unutmak gerçekten imkansızdır. Ben 4 yaşında yaşadığım bir olayı daha dün gibi hatırlıyorum. Babam ve annemin tartışmasının hemen ardından babam ahşap eski beşiğimi ayağıyla kırıp parçalarını kömür sobasının içine teker teker atmıştı. O günden sonra salondaki çekyatta yatmıştım. 

Okul yıllarıda unutulmazlardandır hep. İlk aşklar, dostluklar... 6 yaşındaydım. Ana sınıfına gidiyordum. Devamlı evcilik oynadığım bi erkek arkadaşım vardı. O baba olurdu hep ben ise anne. İlk aşkımdı o, masum çocukluk aşkım. Birlikte ailelerimize biz evlenicez bile demiştik. Ana sınıfı bittiğinde İstanbul'dan taşınma kararı aldılar. İkimizde oturup ağlamıştık. Sonrasında unuttuk birbirimizi. Tabi yıllar sonra bu sosyal paylaşım siteleri çıktı. Geçen gün aklıma geldi ve Facebook'ta aradım, buldum onu. Çok değimişti. Yazışmaya başladık. Evlendiğimi söylediğimde çok şaşırdı. Messenger'dan o günler. kameraylada görüşmeye başladık. Kamerada kahkalarla gülmeye başladık ve o komik hallerimizi konuştuk. Aklımızda güzel bi anı olarak kalmıştı o günler. 

Düğünümün olduğu gün gelinlikle Kuşadası Barlar sokağına gitmiştik. Turistler bir Türk gelini görmüşlerdi. Gelip fotoğraf çektiren bile olmuştu. Deliler gibi eğlenmiştik. 

Tabi güzel anılarımız olduğu kadar kötü anılarmızda var . Ama nedense biz hep güzel anılarımızı hayal etmekten ve düşünmekten hoşlanırız. Kötü anıları maziye gömer ve bir daha hiç açmak istemeyiz. 

Hayatımızda hep güzel anılarımızın olması dileğiyle...