Anıları biriktirmek geçmişte yaşamak mıdır?

" Bugun pazar... Eski notlara göz atmanın zamanı değil mi? " diyor Sayın Can Dündar bugun ki yazısında. Bu yazıyı okurken ne çok şey düşündüm aynı anda.

Ben de bir zamanlar herşeyi biriktirendim. Yaptığım her etkinliğe ait bir anı olurdu gizli kutumda. Ya yazdığım günlükler, kaç defter olmuşlardı üniversiteye geldiğimde. Bana bu güzel alışkanlıkları kim aşılamıştı, kim günlük yazmak gibi harkulade bir davranışı edinmemi sağlamıştı doğrusu hatırlamıyorum, çünkü kendimi bildim bileli günlük tutuyordum.

Günlük tutmak, yaşadığın hayatın farkında olmaktı bir nevi. Akşam olduğunda koca günde yaptıklarınla, isteyip de yapamadıkalarınla, istemeyip de yaptıklarınla baş başa kalıp bir özet çıkarmaktı adeta hayata dair. İnsanın yaşadıklarının farkındalığını sağlayıp, yaşadığı hayatta yeri geldiğinde iradesini kullanmak anlamına gelir. Hayatı önüne geldiği gibi yaşamak yerine, nerede nasıl bir hamle yaparak yolunu değiştirebileceğinin ip uçlarını verir. Bu da daha tatminkar ve mutlu bir hayat demektir.

Evden ilk ayrılışım olan üniversiteye gitme zamanında bunları özenle paketleyip kaldırmak en çok uğraştığım konu olmuştu. Onlarla zaman zaman başbaşa kalıp düzenlerdim kendimce, hem de o anları yeniden yaşardım elime geçen her geçmişe ait ip ucunda. Bu düzene rağmen günlerce ne diye uğraşmıştım ki o zaman. Öyle çok anı biriktirmiştim ki (şimdi anlıyorum kişiliğimin yapı taşlarıymış onlar) bunların içinden sıyrılıp o ana ve geleceğime bir türlü odaklanamıyordum. Günler sonra toparlanmıştım, hem kutularımda hem de yüreğimdeki saklanacak köşelerinde derli toplu bırakmıştım onları.

Üniversite yıllarımda daha çok tiyatro, sinema, bale, konser biletim olmasına karşın, yazma alışkanlığımı yitirmiştim. Ama gene de anılarıma dair ip uçları birikmişti eve her döndüğüm yaz tatillerinde. Onları da eskileri ile aynı yere kaldırıyordum.

Yıllar akıp gittiğinde ve yeni bir düzen kurmam gerektiğinde hayatımda büyük bir hata yapmıştım. İşim gereği başka bir şehirde yaşamalıydım ve yeni bir düzen kurma telaşı içinde koşturuyordum. O kadar bunalmışlık ve zaman sıkıntısı içinde geçmişimi anılarımı ayıklamaya çalışıyordum. Yüzlerce yazılmış tebrik kartı, mektup, karneler, takdirname belgeleri, biletler, kurumuş çiçekler, neler neler.....

" Bunca kalabalığın içinde, bi de bunları mı uğraşıp taşıyacaksın ta oralara " diyen, muhtemelen beni düşünen bir sevdiğime ait olan bu sese uydum bir anda. " Haklısın aslında " deyip " Ben çıkıyorum o zaman işleri halletmeye, siz yakın bunları " deyip kaçarcasına evden uzaklaştığımı hatırlıyorum. Döndüğümde ise yüreğimin acısını tariflemek zor yıllar sonra bu gün bile. Kimisi yakılmış, kimisi ise çöp bidonundan dışarılara saçılmış bir görüntüyle karşılaşmıştım. Sanki hayatım sokaklardaydı, kaldırıp atmıştım benden olanları.

Bu anı hiç unutamadım aradan geçen bunca yıla rağmen. Hep içim sızladı, hep hayıflandım buna. Neden ben halletmedim ki dedim, yıllarımı paylaştığım ev arkadaşımın yaz tatilinde bana yazdığı kartı sokakta görmenin acısıyla, bana özel olan bir sürü küçük detayı bu kadar anlamsızlaştırdığıma inanamadım.

Ama bugun Aziz Nesin' in aşk mektuplarının yakılması ile ilgili Can Dündar'ın yazısını okuduğumda fark ettim ki, benim de elim değmemişti onlara kıymaya ve o nedenle başkalarına bırakmıştım bunu. Çok değerli bir edebiyatçımızın o özel notlarında elbetteki bir ömür vardı. Ama onlar ona aitti ve ne istediğini zaten bildirmişti. O zaman yapılan doğruydu. Bunu gerçekleştirmenin ne zor olduğunu bilen birisi olarak, bu zorluğu hayata geçirenleri tebrik etmek gerekiyor bence.

Yaşanmışlıklar, yaşayanın iradesinde kalmalı.

Şimdi de, oğluma hazırladığım kutularda özenle saklıyorum onu o yapacak olan anlara ait ip uçlarını. Sinema bileterini, tiyatro biletlerini, sirk biletlerini, düzenlemiş resimlerini, ilk defterini...

Bütün bu yaşanmışlıklara ait küçük detayları biriktirmek geçmişte yaşamak anlamına gelmiyor bence. Geçmişimizle geleceğimiz arasında köprü kurmak, kendimiz olma yolunda giderken attığımız adımların izlerini korumaktır.