Anıları Hazine Gibi Görmek

Geçmişi özlediğimiz zamanlar olur bazen. Aslında bu özlem geçmişimizdeki insanların tekrar hayatımıza girmesini istediğimiz anlamına gelmez, o zaman ki duyguları özlersin mesela, eski seni özlersin. O zamandaki bir havayı özlersin ya da bir kokuyu.

Ben, koku ve tarihler konusunda inanılmaz bir duyu ve hafızaya sahibim. Yaşadığım tüm değişimlerin tarihlerini istemsiz olarak aklımda tutarım. İnsanların kokularını da. Bu bazen beni zorluyor açıkçası, hüzünlü olabiliyorlar. Ama acısız hüzünler, tebessümlü.  

Güzel anılar-anlar biriktirmek önemli şey. Sonuç her zaman bizim lehimize olmamış olsa da o anlardan keyif alabilmiş olmak en güzel duygulardan biri. Hayatımda yaşı benden küçük olanlara sürekli olarak "anılarınıza sahip çıkın" şeklinde öğütler veriyorum -yaşım gereği ne kadar öğüt oluyorsa benimki-.  

Anılarını hazine gibi gören sadece ben miyim ya? Çok mu sahipleniyorum çok mu benimsiyorum bir şeyleri ben? Bence hayır. Onlar en güzel zamanlardı, bize doğruyu ya da yanlışın ne olduğunu öğretti. Ne yapıp neyi yapmamamız gerektiğini... Bizi şuan ki biz yaptı. Bu yeterli değil mi onları sevmemiz için. Bizi üzdü diye bir anı mesela, sevmeyecek miyiz onu? Hafızamızdan silmeye mi çalışacağız?  

Hayır, yapamayız. Çünkü anılarımız en yalnız kaldığımız zamanlarda sarıldığımız tek yorganımız. Uykusuz gecelerdeki tek sığınaklarımız. Ya da siz ne olarak görürseniz işte.

Haydi, şimdi herkes sığınaklara.