Anlaşılmak İsteği

Tüm varoluş içinde bir benzerimiz yok, biricik ve eşsiz bir benliğe sahibiz. Ama günlük hayatın akışı içinde bunu hissedemiyoruz. Sıradan bir akış içinde, sıradan bir hayat yaşıyoruz. Oysa benliğimizin sıra dışılığını vurgulayacak bir hayat sürme arzusundayız. Özgün yaratıcılığımızı açığa çıkarmak, öznelliğimizi vurgulamak istiyoruz. Ancak koşullanmaların, geleneklerin, inançların neden olduğu seçimlerimiz(!?) hiç de özgün değil. Özdeki biricikliğimize rağmen zihinsel belirlenimlerimizin sıradanlığı her birimizi tornadan çıkmışçasına aynılaştırıyor. Olanla beklenti arasındaki uzaklık giderek artıyor. Benzerliğin yarattığı aynılıktan, öznelliğin gizli farkındalığı ile zorlanan anlaşılmak isteği temel bir sıkıntı halini alıyor.

Biricikliğimizi kısıtlayan her şeye rağmen anlaşılmak istiyoruz. Bilmeden bilinmek, anlamadan anlaşılmak gibi bir hastalığımız oldu. Acıyı azaltmayı, koşulları ve çevreyi suçlamakla becerebiliyoruz. Sanal alemlerde, kalınlaştırarak altını çiziyoruz bağımlılıklarımızın ve nefretlerimizin. Ne kadar uca gidersen fark edilmen o kadar mümkün olabilir beklentisiyle.

Herkes aynı şeyleri yaparak farklı olmak istiyor. Bu yüzden özgün olup olmadığına bakmaksızın önümüze çıkan en küçük tümseğin üzerine çıkıp görünmek istiyoruz. Herkesin farklı olmaya çalıştığı bir yerde farklı olma çabası sıradanlaşıyor.

Özgünlüğü, yaratıcılığı açığa çıkarmak ancak benlikle kurulacak temasla mümkün. Yoksa koşullanmış ve belirlenmiş bir zihinle, sıradanlığı aşırılıklarla aşmaya çalışmaktan başka bir şey kalmaz geriye.

Herkes bilincini içine yöneltebileceği bir yöntem bulmalı kendine, ulaşılacak gerçek bir olsa da ona gidilecek yol sonsuz çeşitlilikte. O yola giriş de kendi içimizden.

Dışarıdan gelecek hiç etki işimize yaramaz özgün olmak için, ihtiyacımız olan sadece benlikle temas etmek, merkeze yönelmek…

Özgün yaratıcılığın anlaşılmaya çalışmak gibi bir yönelimi olamaz, o güneş gibi parlar ve fark edilir.