Anne ben kuş muyum?

Diye sordu çocuk annesine.

Anne dalgın ve önündeki işe dikkatini verdiğinden önce soruyu anlamadı. Çocuk yineledi; anne ben kuş muyum? Başını kaldırdı ve neden sordun, dedi. Çünkü diyorlar ki benden olanlar ve benden olmayanlar, ben ikisinden de değilim. Onun için sordum ben kuş muyum diye. Anne gülerek hayır sen insansın, birbirlerini ötekileştirenler onlar farkında değil ne olduklarının, ama sen farkındasın. Çocuk sevindi annesi onu dinlemişti ve biz onlar diye davranmamıştı.

Oysa o anneydi sadece o dinlerdi çocuğunu diğerleri ise dinlemek bir tarafa geleceğini yok ederler ve hatta öldürürlerdi...

Çocuğun o aydınlık gözleri annesine sevgiyle baktı. Annesi ise yüreği ile onu sardı sarmaladı. Aman üşüme aman sana kimse kötülük yapmasın sen benim ciğerimsin, canımın sana bir şey olursa ben ne yaparım, dedi.

Kuşlar yine masaların üstünde, yerlerde, çimenlerin üstünde bir lokma yem için koşuşturup duruyorlardı.

Anne onlara baktı gülümsedi.

Düşündü sessizce çocuğuna sen de büyüyünce işte böyle bu kuşlar gibi bir lokma ekmek için koşturacaksın, aslında sen bir kuşsun saf masum içten dünyayı seven ve dünyayı fethedecek olan.

Olan ve olmayanlardan olduğun için çocuğum yarın büyüyeceksin değiştirmek isteyeceksin dünyayı, o zaman sana karşı tüm silahlarıyla gelecekler hem olanlar hem olmayanlar. Bilmiyorlar ki onların yürekleri tutsak…

Senin özgür olduğunu kuşlar gibi istediğin yere konma özgürlüğün olduğunu...

Ben ölürsem ağlama anne dediğini de bilmiyorlar ki; yüreğimin içinde senin sıcaklığın, sevginin, gözlerinin aydınlığının olduğunu da bilmiyorlar.

Sen bir kuş oldun artık uçuyorsun…

Her kanat çırpışın annelerin yüreğine vuruyor biliyor musun oğlum seni biz hepimiz bütün anneler çok seviyoruz ve çok özlüyoruz…