Hiç, Öteki ve Buçuk Sayılan Romanlar

Her zaman ötekileştirilmiş, hakları yenmiş, horlanmış, yok sayılmış bir ırk.
Dünyada hangi ırktan olursanız olun bir şekilde korunursunuz. 

Çingeneler için öyle mi? 

Bir Çingene çocuğu, çocukluğunu yaşayamadan büyür; adam olur, kadın olur, baba olur, ana olur. 

Mahallesinde hiçbir çocuk Çingene çocuğunun oyunun içinde olmasını istemez.
O hep dışlanır, tek başınadır, yalnızdır.
Onun kazanan tarafı tutması bile kabahattir! 

Okula gitse okul arkadaşları; ırkı, konuşması, giyimi, kuşamı ile dalga geçer, aynı sırada oturmak bile istemezler çoğu zaman. 

Askere gitse en pis, en ağır işler ona yaptırılır; vidanjör arabası, tuvalet, bulaşık, fosseptik çukuru bakımı ve temizliği gibi… 

Sen romansın! 

Oysa Roman ın kelime manası konuştukları bir dilde ''insan''dır. 

Ben de sizin gibi insanım dedikleri için onlara Roman demişler. 

Müzisyen olanlarının dışında diğer Çingenelerin hayatı çok zor geçer; ekmek parasını kazanmanın yolları o kadar zordur ki dayanmak, çalışmak imkânsızdır.
Normal bir iş yerinde, fabrikada ya da devlet kapısında çalışmak istese zaten almazlar, okuma özgürlüğü dolaylı olarak elinden alındığı ve diploması olmadığı için yüzüne bile bakılmaz. 

Kendi ırkından başka bir ırktan bir kız sevse; evlenmesi neredeyse imkânsızdır. 

Bırakın Çingene olmayı, Çingene olmayıp Çingene mahallesine yakın bir yerde oturan ve orada büyüyen insanların aşağılandığı, Çingene sayıldığı bir ülkede Roman (insan) olmak çok zor.
Duygudaşlık kurabiliyorum... 

En çok iftiraya uğrayanların ırkıdır. 

Hiç, öteki, buçuk sayılanların ırkıdır. 

Haklarında uydurulan binlerce yalana inanılmış, inandırılmış ve asimile olmuş bir halktır. 

Ezilmişliğin, horlanmanın, dışlanmanın verdiği hırsla kendi mahallelerinde bıçkın, sert, haylaz göründüklerine bakmayın, semtlinden dışarı çıktığı zaman asosyal kişilerdir. Topluma intibak etmeleri zordur. Sanki alınlarında Çingenedir yazan bir mühür varmış da onu saklıyormuş gibi utanır ve sıkılırlar. 

Ne zaman görsem içimi burkan,  

hüzünlendiğim, üzüldüğüm,  

bazen kıskandığım,  

bazen acıdığım saf insanlardır. 

Zor yaşamın gülen yüzleridir onlar...