Anne canım çok sıkılıyor

Sana bu mektubu 01.05.2006 da yazmışım. Her yaz tatili yaklaştığında beni yanına oturtturur ablalarıma mektup yazdırırdın, yaz tatilinde gelsinler diye. Şimdilerde artık birbirimize mektup yazmıyoruz. Cep telefonları var; "alo" diyoruz. Anlayacağın daha kolaylaştı her şey, yaşamdan gayri…

Yaşam çok zorlaştı, korkar olduk sokağa çıkmaktan, hatta evde bile… Ben göçmen kuşlar gibi güneye uçtum orada yaşıyorum, kızacaksın biliyorum ama...

Sabahları daha da erken kalkıyorum artık. Nasıl kalkmayayım? Öyle bir orkestra var ki çalan, yatakta dinlemek mümkün değil ama, anne Karadeniz’in dalgalarının sesine hiç benzemiyor...

Çocukken de kuş sesleri ile uyanır mıydım? Hiç anımsamıyorum anne. Tek anımsadığım sahili döven hırçın dalgalar ve rüzgarın uğultusu, bir de evin yanındaki incir ağacının dallarının duvara vuran sesi...

Canım çok sıkılıyor anne, Sen olsaydın “Umudunu yitirme” derdin. Bana Fındıklıda ki evinizden okula giderken, İngiliz askerlerinden nasıl da korktuğunu anlatırdın... Halide Edip Adıvar’ın Sultanahmet mitingini anlatırdın, Bomba patlayınca üç kız kardeşin birbirine nasıl sarıldığını, 24 Nisan sabahı Nakiye Hanım’ın sınıfa girip de;

“Çocuklar Ankara’da TBMM’nin kurulduğunu, Gözleri parlayarak anlattığını, Halide Edip Adıvar’ın sık sık sizin sınıfa gelip size ders verdiğini, “Mustafa Kemal’i keseceğiz” diyen Rum çocuklarını, adını anımsayamadığım arkadaşının bayrak direği ile dövdüğünü, Refet Paşanın İstanbul’a girişini sizin atının ayaklarına atlayarak; ”Paşam, Mustafa Kemal nerde?” diye haykırdığınızı, Onun attan inerek sizin başınızı okşayışını, “Ankara ‘da “ deyişini... Daha neler neler anlatırdın, senin kucağına başımı koyduğumda...

Ben ne anlatayım sana; koca bir hiç anne... 23 Nisanda çarşaf giydirilen kız öğrencileri mi, Okullarda yaşanan şiddeti mi? Sen gençleri çok severdin ve çok önemserdin, Deniz Gezmiş, Yusuf Asla, Hüseyin İnan idam edildiğinde çok üzülmüştün, Mahir Çayan ve arkadaşları Kzıldere’de öldürüldüğünde de; “Bu çocuklar bana gelseydi saklardım” demiştin.

Çernobil yetmezmiş gibi şimdi de Sinop’a nükleer santral kuruyorlar, güzelim Karadeniz’i de yok edecekler.

Hele vatan topraklarını yabancılara nasıl satıyorlar bir bilsen, “Kurtuluş Savaşını bunun için mi kazandık” dedirtiyorlar. Soracaksın; “Atatürk’ün Partisi CHP ne yapıyor?” diye. Şimdilik hiçbir şey, umudumuz tükenmedi ama tükenebilir de,

Hani sessiz bir çoğunluğumuz var ya işte onlar bir şey yapacaklar yakında, Çoğu kez sabrımız taşıyor, gerçi sen bize hep sabırlı olun derdin, Olmaya çalışıyoruz...

Sen ne güzel yürekliydin anne, sevgisiz büyüdün ama bize sevgiyi öğrettin, Sen tek başına nasıl da savaşırdın, bize savaşmayı da öğrettin, umudunu ve heyecanını hiç yitirmedin, biz de senin gibi umudumuzu ve heyecanımız yitirmemeye uğraş veriyoruz.

Konuşmaya başladığımızda bize, çocuklarımıza Atatürk’ü öğrettin ve Kurtuluş Savaşı yıllarını, anlattın hep, Reyan Şehsuvaroğlu ile Sait Halim Paşa Yalısının merdiven tırabzanlarından nasıl kaydığınızı da, İzmir İkinci karantinada geçen çocukluğunuzu ve sonra Karşıyaka’ya taşınışınızı... Ve senin apar topar Çatalzeytin’e vapurla gönderilişini,

Bahriye teyzemin 13 yaşında evden kaçışını, koca demir kapının çıkardığı sesi kimsenin duymayışını, Son günlerine kadar kardeşlerinin sorumluluğunu nasıl duyduğunu, Hep anlatırdın biz seni dinlemeye doyamazdık...

Dedemi anlatırdın ama anneannemi hiç dinlemedik senden, Nasıl anlatacaktın ki, o dünyalar güzeli kadını yitirdiğinde, 7 yaşında mıydın, yoksa 8 yaşında mıydın?

Hiç resmi de yoktu herhalde olsaydı bize gösterirdin. Ve ben Yavuz ve Midilli zırhlılarına hep düşman yaşadım, beni anneannesiz bıraktıkları için...

Aslında sana memleketin son durumundan bahsedecektim ama,

Dilim dönmüyor, elim varmıyor, yüreğim acıyor anne...

Canım çok sıkılıyor anne, çok...