Anne cici, Baba kaka!

Bir bütünün diğer yarısı olan kadınlarımızın, günümüz aile ilişkilerinde enerjilerini gerektiği gibi kullanmadıkları görülmekte maalesef! Bunun en belirgin örneği de, karşılaştıkları olumsuzluklara karşı mantığın değil duyguların ön planda olduğu yaklaşımlar sergilemeleridir! Bu nedenle de, babanın hep sert ve heybetli, annenin ise iyilik perisi olduğu inancı hakim olmuştur Türk toplumunda! Hatta hemen her evde sıkça rastlanır bu ayrımcı yaklaşımlara!

Oysa baba, annenin duygusallığına karşı alternatif ve disiplinli bir eğitmendir!

Ancak, sürekli öne itilen örnek bir baba kadar, çocuğunu yetiştirecek annenin rolü de çok önemlidir!

Bir babanın olmaz dediğine, annelerin amaaaan ne olacak sanki demeleri ise ne yaman bir çelişkidir.

Çocuklar da bu nedenle, genelde anneye açar dertlerini ve onun şevkatli kollarına sığınmak isterler!

Çünkü, “bırakalım benim yaşayamadıklarımı dilediğince yaşasın çocuk" telkinleri onların çok hoşuna gider!

Ama tek kelimeyle kolaycılığa kaçmaktır bu ve son derece sakıncalıdır! Annelerin tek taraflı kayırmaları ancak çözümsüzlüklere yol açar!

Sürekli gelişmekte olan çağımız, bir önceki yılı bile aratmaktadır çünkü!

Yani, gerekli tedbirler zamanında alınmazsa, varlığı ile övünmeyi amaçladığımız aile yapımız ciddi yaralar alır.

Oysa eşiyle dost ve arkadaş olabilen anneler, güçlü bir aile yapısı için problemlere birlikte çözümler üretebileceklerdir!

Ama dedim ya, sorumluluklarından kaçmadıkları sürece!