Anne katiliyim ağlıyorum

Pamuğum senden özür diliyorum...

SENİ ÇOK SEVİYORUM.

Başlığı yanlış okumadınız. Ben bugün anne katili oldum. Üstelik müstakbel anne katili.

Nereden başlayacağımı, neler yazacağımı, vicdanımın ızdırabını nasıl dindirebileceğimi inanın bilmiyorum. Yüreğim sızlıyor, gözlerim dolu dolu. Sıcak banyoya kapattım onu. Daha sabah birlikte oyun oynamıştık. Şimdi yeşil gözlerine bakamıyorum. Minik başını okşayamıyorum. Pamuğuma dokunamıyorum. Gözleri solgun dokunsam ağlıyor. Dayanamıyorum onu böyle görmeye. Zonklayan beynim titreyen ellerimle klevyenin tuşlarına dokunuyorum.

Temmuz sıcağında buharlaşan asfaltta, otomobillerin her an çarparak öldürebileceği, yol ortasında kalmış bir haftalık bebekti, Kızım alıp eve getirdiğinde. Daha gözleri tam olarak açılmamıştı. Eşim sulandırılmış sütü şırınga ile vererek büyüttü. Aslında biraz büyünce sokağa bırakacaktık. Her geçen gün yaptığı oyunlarla onu çok sevdik. Ailenin bir bireyi oluverdi. Yaşamımızı planlarken mutlaka onun varlığı da gözönüne alınır oldu. İsmini PAMUK koyduk. Ama ismi ile çağırsanız hiç bakmaz. Yalnızca mama sözcüğünü duyunca koşar gelir.

Ta ki; 6 Aralık günü birşey oldu Pamuğa, sakinleşti, kendi kendine ağlamaya başladı. Bir gün öyle geçti ertesi akşam işten geldim. Yine ağlıyordu. Dayanamadım. Hemen bir veterinere götürdüm. Kızışma dönemi olduğunu bir hafta süreceğini ve yılda 12 kez yani ayda bir hafta kızışma dönemi yaşadıklarını söyledi. Bir hap verdi geçici olarak sakinleştirmek için. Eğer doğum yapmasını istemiyorsak kısırlaştırılması gerektiğini belirtti. Her ay bir hafta Pamuğun acı çekmesine asla dayanamazdım. Çünkü bir kez kısırlaştırılırsa 12-13 yıllık yaşamlarında bir daha kızışmazmış. Kabul ettim. 15 Aralık 2008 saat 09.30'a ameliyat günü verdiler.

Dün güzel bir taşıma sepeti aldım Pamuğa. Sabah sepeti görünce uzun uzun inceledi. Birden deli deli koşuşturdu evin içinde. Mama vermedim. Aç karna ameliyat olacaktı. Yolculuk vakti gelmişti. Olacaklardan habersiz koltukların tepesinde zıplıyordu. Zorla yakaladım, parfümleyip sepetine koydum.

Yürüyerek götürdüm. Gözü gönlü açılsın, sokakta yaşayan hemcinslerini görsün diye. Yolculuk 20 dakika sürdü. Veteriner ofisine girdim. Güleryüzlü bayan r görevli karşıladı. Hoşgeldin Pamuk diyerek sepetin dışından sevdi. Teslim aldı. Benim beklememe gerek olmadığını telefonla arayacaklarını söylediler. Ben oradan ayrıldım. İşe gitmedim gitsem de bir iş yapabileceğimi zannetmiyordum. Kulağım telefon sesinde. Aklım Pamukta. Zaman geçmek bilmiyor. Ruhum sıkılıyor. Dokunsalar ağlayacak haldeydim.

Saat 17.00 telefonum çaldı arayan sabah bizi karşılayan bayandı. Pamuğun ameliyatının çok başarılı geçtiğini , uyandığını, kendine geldiğini, karma aşısını yaptıklarını alabileceğimi bildirdi.

Hemen gittim. Sepetin içinde yarı baygındı. Beni görünce hemen tanıdı. Ağlamaklı bir ses verdi. Neden der gibiydi. Ağlamamak için kendimi zor tuttum. Hemen eve geldik. Sepetinden çıkardım. Halsizdi, ağlamaklı. Ameliyat olduğu yerdeki tüyleri kesilmişti. Bir ay sonra eski halini alabileceğini söylediler. Bir gün daha mama yemeyecek su içmeyecekmiş. Çok korktuğu, yüzünün görünüşünden, sönmüş gözlerinden belli. Bir hafta süresince antibiyotik şurup içecekmiş. Eczaneden aldım. Birde şırınga şurubu içirmek için.

İnanın neler yazdığımın pek farkında değilim.

Ben bir anne katiliyim. Pamuğumun rahmini aldırttım. Hiç bir zaman anne olamayacak.

Öncelikle Pamuğumdan özür diliyorum. Sonra tüm hemcinslerinden.
Pamuğum inanki, yalnızca senin iyiliğin için yaptım bunu. Senin her ay ızdırap çekmene dayanamam. Sokağa asla bıkamam. Sen ailemizin ayrılmaz parçası oldun. Sana kıyamam. Söz sana çok iyi bakacağım. Ciğerle beslyeceğim. Çabuk iyileş. Yine oyunlar oynayalım. Yine kucağımda uyutacağım seni.

GÖZLERİM DOLU DOLU AĞLIYORUM.
SANA BAKAMIYORUM PAMUĞUM.
ÖZÜR DİLİYORUM.
BEN BİR ANNE KATİLİYİM.

Şu an uyuyor. Pamuk uyurken ben yazımı yazdım. Şimdi yayına verip yanına gidip seveceğim. Özür dileyeceğim. Beni anlayışla karşılar umarım. Pamuğum seni çok seviyorum.