Anne oğul gezdiğinde..

Bugün 23 aylık oğlumla Kadıköy havası almaya gittik. Öyle usluydu ki anlatamam. Otobüslerin tramvayın arabalrın kornalarına bayıldı kendileri. Tabi bilemezdi ki benim onu karşıdan karşıya geçerken ne zorluklar çektiğimi. Arabalar vızır vızır. Hepsi çizgi film kahramanı gibi geldi ona. Tabi bana da..

Yüksek sesle konuşanlara hayretle bakıyordu. Neden bağırıyor bu insanlar acaba diye. Sonra dostum Aysunun yanına uğradık. Orada tek çocuk olmanın verdiği tüm şımarıklıkları yaptı. Ofisi talan ettik çıktık yani..Aysun ablası ve ALli abisi tüm yaramazlıklarını nasıl da hoş gördüler..Ah birde biz kocaman insanların yaramazlıkları da bu kadar masumca olabilse keşke !!

Televizyonlar kan vahşet devam ediyordu eve geldiğimizde. Ata uyuyakaldı pembe hayallerle kucağımda.

Gürültüleri unutmuş gibiydi sessiz evimize gelince. Keşke biz de unutabilsek evimize sığındığımızda keşke !

Yalanlar öyle tatlı ki Ata ya söylenen. Evimize gidelim bakalım baby tv duruyor mu ..Bu araba *evet oğlum senin.* Yemek yedikten sonra attaya gidecez..

Bir de bize söylenen yalanlar var. Seni seviyorum.Seveceğim sonsuza kadar..Okul bitsin iş kolay..Zamlar geri alınacak elbette. Enflasyon düştü !

Ah oğlum..Şu anda senin gözünden görebilmek vardı dünyayı..Her türlü keşmekeşine rağmen. Sen yolda her olaya gülümserken insanların yüzündeki karamsarlığı göremediğin için çok şanslısın..Hep böyle kal..Kalabilmek iste yeter belki de..