Anneliğin en zor kararı

Seçim yapma durumunda kalmak. 

Ya bir sona karar vermek yada başlangıca. 

Hele bir de ufacık, kalbi atan bir canlının yaşam karanın size bağlı olması. 

* * *  

Merdivenler de karşılaştığım genç kadın ne yapacağını bilmez bir şaşkınlık içerisindeydi. Son tetkikinin sonucu bugün belli olmuştu. Gelin görüşelim demişti genetik alanında çalışan hekim. Heyecanlı ama umutluydu görüşme öncesi.. 

* * * 

Görüşmeden çıkıp alt kattaki çalışma odasına giderken yalnız kalmak için koşturuyordu. 

Tüm umutları tükenmişti. 

* * *  

İstediği tek şey, minicik Dow sendromlu olma olasılığı çok yüksek olan kızıyla yalnız kalmaktı. 

Şaşkın gözlerle kendisine bakan insanları görmüyordu bile. Eşi de, doktorun durdurmasıyla arkasından gelmemişti. 

* * *  

Karar verme sürecinde ufacık bir işaret istiyordu kızından. 

Hekimin yanında eşi, onun kararına saygı duyacağını sağlıklı bebeklerinin tekrar olabileceğini ama kararı ne olursa olsun kabulleneceğini söylemişti. 

* * *  

En son kararı kendisine bırakmışlardı ama o, minicik kızını düşünüyordu. Minicik kızı nasıl istiyordu acaba? 

‘Kararımı kolaylaştıracak bir işaret istiyorum’ diye mırıldandı elini karnına koyarak. 

* * *  

Doktorun söylediği sözcükler yankılanıyordu kulaklarında. 

Down sendromu,  

düşük zeka,  

ağır ya da hafif kalp rahatsızlığı… 

Ağzını açamamıştı orada, şimdi sözcükler yankılanıyordu kulaklarında. 

* * *  

Başından beri istediği sağlıklı bir kız bebeği dileğinin sağlıklı kısmı olmamıştı işte bebeği kız olsa da. 

Tüm bunların nedeni 46 kromozom olması gerekirken 

47 olmasıydı. 

* * * 

Sonra çoğu günler yakınından geçtiği özel eğitim merkezini anımsadı. Kimi zaman akşam saatlerinde karşılaşıyordu oradan çıkan çocuklarla. Anne ya da babalarının almaya geldiği çocuklar. 

Annesinin boyundaki erkek çocuğunun görüntüsü geldi gözünün önüne. Yüzü sevimliydi ama farklıydı. Biraz arkalarından çıkan, babasının elinden tuttuğu kızla çok benzeşiyorlardı. Yolun karşı tarafına biri annesinin diğeri babasının kolunda geçebiliyordu. 

* * *  

Ya bana bir şey olursa kim bakacak kızıma? 

Düşüncelerinden sıyrılıp, ‘bir işaret istiyorum’ dedi. 

Camlara vuran yağmurun sesini duydu. 

* * *  

Ekim 2010 / Kurşun