Aradığınız kişiye ulaşılamıyor ya da ulaştığınızı sandığınız aradığınız kişi değil!

Telefon çaldı. 

Açtım. 

Telaşeyle makyajlanmış umarsız bir erkek sesi... 

"Kusura bakma canım aradığında açamadım, biliyorum söz verdim ama sonrasında da arayamadım. Zira bir türlü müsait olamadım. Dünya başıma yıkıldı, kolum kanadım kırıldı, elim ayağıma dolandı... İşte... Arayamadım." 

Kimdi bu? Ya da kimeydi bu telefon? 

Hiç tanımadığım bu sesin söylediklerine bir anlam veremediysem de susup dinledim. Oysa o benim sessizliğimi duyamayacak kadar sağırdı. 

Şöyle bir düşündüm sayıp döktüğü mazeretleri ve bu düşünceler aklım, midem ve kalbim arasında kısa bir tur attı. 

Aklım "Neden olmasın bazen böyle şeyler olur" dedi. 

Midem şiddetle bulandı. 

Kalbim aklımdan geçenleri reddetti, midemi kucakladı ve dedi ki: 

"Aşk, bütün engellere rağmen telefondaki o sesi duyma arzusudur. Bazen tuvalet kokusu pek bir yakışır aşka, bütün yasaklara inat umumi bir tuvaletten kaçamak bir telefon edersin, yalnızca onun sesini otuz saniye duyabilmek için ve otuz birincisi için zamanın yoktur... Ya da en azından verdiğin sözü tutabilmek için ararsın belki... Aşk bazen de verdiğin sözü tutamazsan doğuracağı sonuçlardan korkmak ve hatta mecburen aramak değil midir?" 

Ben en çok kalbimin söylediklerini sevdim. 

Üstelik ne çok anlam yüklemişti kimbilir aradığı kadın bu ahenkli sese... Halbuki ne kadar da sıradandı kurduğu cümleler... 

Heyhat! Hayat bir yanılgılar silsilesi... 

İşin daha da tuhafı arayan adamın beni şiddetle aradığı kadın sanmasıydı. Oysa ben, onun hiç anlamadığı kadar yabancıydım. 

Bazen hayat böyledir işte... 

Aradığınız kişiye ulaşamazsınız ya da ulaştığınızı sandığınız kişi aslında "o" olmakta çok uzaktır... 

Son söz: 

Ey telefondaki ses! 

Uzun zamandır yazamıyordum, yanlış bir numara ancak bu kadar ilham verebilir bu kadar çözebilirdi duygusal sıkışma halimi, inan ki rahatladım! 

İyi ki aradın...