Arkadaşa son veda

25-12-2003

 

Selçuk arkadaşımın cenazesine gittim. Erenköy Bağdat cad. üzerinde Galip Paşa Camisi’nden kaldırıldı. Ailesi ve biz okul arkadaşları vardı. Selçuk’un tabutuna bir Darüşşafaka bayrağı sarılmıştı. Ne desem boş; Selçuk artık hayatın öbür yakasında; konuşamaz, ağlayamaz, gülemez. Bir müddet sonra o artık Selçuk değil, her bir şey olacak... Bu dünyada yeteri kadar kendi olabilenler için her bir şey olmak iyi bir şey olsa gerek... Selçuk da iyi bir şey olacak.

 

Emine Darüşşafaka’nın ilk kızlarındandı; bir bakışta beni adımla tanımasına çok şaşırdım. “Muarem abi! Ben Ali’nin kız kardeşi Emine” dediğinde baka kalmıştım. Doktor olmuş, gene bir doktorla evlenmiş.

 

Selçuk’un cenazesinde ağlamanın içtenliğindeki hüzünlü güzellikle tanıştım. İnsan o kadar sevildiğini bilse ölemez be kardeşim! Dana Ali’nin kız kardeşi Emine ile Nüvit arkadaşımızın şıpır şıpır dökülen gözyaşlarına takılı kalan gözlerim ince biber gibi gözyaşı dökse de öyle güzel ağlayamadım. Allah ruhunu şad etsin. Güzel hatırlanmaktan daha büyük dua alınmaz…

 

Muharrem Soyek