Asıl sen “Yazımı Kışa Çevirdin”

“Yazımı Kışa Çevirdin” En Sevdiğin Türküler arasındaydı.

Sahi kim kimin yazını kışa çevirdi?

Gidişin ne yaz bıraktı ne de kış.

Anlayacağın mevsimleri yitirdik.

Güneş eski güneş değil.

Gökyüzü eskisi gibi değil…

Meğer hepsi sendeymiş seninleymiş.

Gittin hepsi de peşinsıra gitti be canım yeğenim…

Kalmadı işte.

Ne varsa senden önceydi.

Sonrasını hatırlamıyorum.

Hayat mı kaldı.

Hayatı ikiye böldün.

Senden öncesi ve senden sonrası…

Yoo ölüm yokluk değil ki.

Sen yok olmadın ki.

Varsın.

Yaşıyorsun. Yaşayacaksın da…

Bakışların öyle engin ki.

Niye öyle derinden baktığını ancak şimdi anlıyorum.

Ötelere bakmışsın hep ötelere.

Yazdan öteye kıştan öteye…

Beşinci mevsime gittin.

O bakışlarda battı gemilerimiz.

Yırtıldı yelkenliğimiz.

Seninleyiz.

Bizim bedenimiz burada senin bedenin orda.

Ruhlar aynı yerde…

Daha ne zamana dek sofraya tabağın kaşığın konulacak

Yemeğini unutacak, çayını soğutacaksın.

Gözümüz yolda, kulağımız kapı zilinde olacak?

Daha ne zamana dek böyle gözlerimiz dolup boşalacak?

Giydiğin paltonu ne zamana dek koklayacağım.

Ne zamana dek yollarına bakıtacaksın.

Akşam eve gelmeye daha ne zamana dek unutacaksın.

Orda mısın diye köşe başını yoklayacağım ne zaman dek..

Abdulkadirim yeğenim.

(Ayrılığının 4. ayında Nisan ortasında bir yazı)