Asılı kalan

Bir süpermarketin yan sokağındaki bakkaldan alınan ama oradan başka yerde de bulunmayan leblebi tozu gibi birşeydi yaşadıkları. Süpermarkette leblebinin kendisi varken, bir ayak oyunu yapmış gibi gidip tozunu almışlardı. Belki çocukluklarından kalan son demleri burada tüketmek (ya da tüketmemek) için.

Bundandır ya, çabuk bitti. Burunlarına kaçtı yerken. Hapşurunca tamamı dağıldı gitti. “Tozlar tozlara, küller küllere” durumu oldu.

Önce kadın gitti oradan. Sonra erkek.

Önce erkek kurdu hayatını. Sonra kadın.

Ve bir gün, çok zaman sonra; erkek buldu kadını.

Kadın sakladı kendini.

Erkek “peki” dedi. Bekledi. "Bilerek mi sakladı acaba?" Bekledi. Kadın bahçesinde çiçekleri yetiştirdi. Onları suladı kendince, bildiği gibi. Çiçekler açıldı, serpildi, güzelleşti ve soldu. Yalnızlıkta çabukça oldu.

Erkek bekledi.

Kadın erkeğe baktı saklandığı yerden, çiçeklerini sularken. “Ne sabırlı! Ne umutsuzca bir durum bu!” dedi ve üzüldü.

Hüzünleri toprağa düştü sonra. Yalnızlığı güneş oldu. Sonra erkeği düşündü. "Geçmişte kaldı ama..." Bahçesine tek renk çiçek ekti. "Umut" dedi adına. Tohumun güneşe ulaşması için sulanması gerekti.

Olmadı.

Erkeğin dudak kenarında bir kıvrım belirdi. Kadın “Ne umutsuzum, olmadı!” dedi. Çok bekledi ya da öyle zannetti. Erkek gülümsedi. "Olmadı sanma!" diye fısıldadı ve rüzgarla yolladı kadına. Kadın başını kaldırdı, güneşten kavrulurken bahçesi. "Rüzgar sanki fısıldıyor gibi ama duyamıyorum, toprağın içinde kuruyor tohumlarım. Ne filizlenecekti, onu bile unuttum" dedi kendi kendine.

“Hadi gel” dedi erkek. “Hadi hazırlan, gidelim.” Nereye ki? Üstelik bu saatte mi? Erkek gülümsüyordu: "Eski leblebi tozları asılı kalmış mıdır havada bunca süre?"
Kadın düşündü... Yoksa o zamanlar “Sana bir hediyem var” dediğinde bunu mu kastetmişti? Hani demişti ya: “Ne olduğunu söyleyemem, sürpriz. Ama biliyorum sen sevmezsin sürprizleri. O yüzden biraz ipucu vereceğim: Bizden ağır, ama havada asılı kalır.”

Erkeğin toprağında umut çiçeği çoktan açmış, hem de rengarenk...

Kadın ardına bakıyor. Sır dolu ayna odasında. Çantasını hazırlıyor.

Kapısını açıyor yaşlı bahçevan ve söyleniyor: “Amma ayrıkotu var bu toprakta! Girişmek ve topraktaki tohumlar için sulamak lazım, akşama biterse ne mutlu bana!”