Aşk; kahretsinlerinde bir kin ağacıdır

Olur belki. Belki seversin beni tekrar. Aşkın çekici gücünü damarlarımın son çekilişine kadar hissederken beni belki tekrar sevmeye kalkarsın. Kalkarsın havaya bir meleğin sonsuz semaya filiz filiz süzülüşü, uzanışı gibi. Aşk gözlerde başlar, gönülde cereyan eder ve dudakların ışıltılı sevişmesiyle kavuşur.

Kavuşmasına ramak kalır belki de , iki lafın arası kadar kocaman bir duygudur aşk. Ağlamak yüreğini ne kadar parçalasa da bir o kadar da kuruyan topraklarını damla damla sağlam kılar. Filizlerini , köklerini ayakta tutar. Aşığım seviyorum ben de derken gözün hala arkadadır. Ellerin yeni bir ele uzanmak istese de hala aklın geride bıraktıklarındadır. Kıyamadığındadır. Unutamadığındadır. İçinde öldürüp mezara koyamadığındadır. Oysa o seni mezara diri diri gömüp kaçmıştır. Kalbine bir bıçak saplayıp ölümünü beklemeden gitmiştir.

Kahretsinlerinde bir kin ağacıdır gün gün dalları uzayan, gökyüzünü delip parçalayan. Aslında sevgi kafesini parça parça eden. Sadece sonbaharda değil her baharda kanlı yapraklarını döken. Onunla her an varsındır. Her saniye ona doğru ilerler. Duvardaki kan onun hergün tazelenen kanıdır, yüreğindeki gam onun her gün ürperttiği soğuk nefestir. Acının, maskesini düşürmüş reel halidir. O, acının " -di " halidir , geçmiş ve gitmiş, yitmiş halidir. Berbat bir haldedir.

Aşk ; boş bir meyhanede kafasını ellerinin arasına almış ve ağlamaya kendini hazırlayan bahtsız bir sarhoştur. Gülünü önüne koyup günlerinin, çiçeklerinin soluşunu seyreden bir ecel yolcusudur. Bir bilmecenin kafa yoran mantık kurgusudur. Gece yollarının tek yolcusudur boş koltuklarda. Gözlerde dolan bir yaş yatağıdır, gözünün içine baka baka, bata bata sana ölümün tebessümünü sunan bir pürüzdür. Bir görgüsüzdür. Sevgi arsızıdır bütün kalplere girmeye çalışan. Her yürekte yanmaya alışan. Bir objedir belki de sana boş boş bakan.

Aşkın her hali güzel ama. Ne kadar can yaksa da, gönüllere buselerini koyan bir yaramaz olsa da. Her aşk güzel her yerde. . .

Gökhan Cenker