Tebessümlerle ağlıyorum

Hayatta en kötü şey, yaşanan üzüntüler, acılar veya felaketler değil; Yaşanması mümkün iken kıymetini bilmediğimiz sevdiklerimizle yaşayamadığımız mutluluklardır. En içten, en riyasız, en sade ve kalbimizdeki en temiz duygularla sevdiğimiz kişiyi kaybettiğimizde anlarız yaşamak isteyipde yaşayamadığımız o anların değerini.

Bizi sevmeyenleri, bizden hoşlanmayanları ve sevdiğimizle geçirdiğimiz kötü anları aklımıza getirip çok zaman üzeriz kendimizi. Sevdiklerimizle ve bizi sevenlerle mutlu bir hayat yaşamak varken, günden güne o olumsuz düşüncelerle beslenip, sevdiğimize karşı olan nefretimizi büyütürüz içimizde. Düşünemiyoruz ki, meltem rüzgarının sıcak esintisinde dahi bir soğukluk vardır. Bizim aramızdaki bu soğukluk sanki buz dağları kadar devasa büyüklüklere ulaştı ki, bir türlü eritmeyi beceremiyoruz. Dünyada çok mutlu yaşayan insanın olmadığını, aslında sevdiğimiz insanlarla beraber olmanın en büyük mutluluk olduğunu unutuyoruz. Karşılaştığımızda kalbim heyecanla çarpıyor ve gözlerim mutlulukla, neşeyle gülümsüyor sana karşı. Ama, senin gözlerinin ve bakışlarının altında yatan kin ve nefreti hala yok edemediğini anlıyorum.

''Sensiz çok mutluyum'' yalanını hiç söylemedim. Sensiz hayata acılarla gülümserken, yüreğim için için yanıyordu. Biliyor musun, yaktığın ateş hiç sönmedi içimde. Hala yanıyor, hem de bir volkan gibi. Volkan yinede zaman zaman patlar ve lavlarını atarak rahatlar. Ben, oysa ben ağladığımı hiç kimseye belli etmiyorum. Çünkü gözümden yaşlar akmıyor, tebessümlerle ağlıyorum....

Mustafa TARKAN