Aşk dediniz, değil mi?

“Aşk dediniz değil mi? Aşk neydi peki? Bir çığlık sesi duydunuz mu sizde? Siren sesleri daha önceydi.
Bu başka bir ses. Aşk dediniz değil mi? Acı mı demek istediniz? Aslında acı olan aşksızlık değil miydi?
Acı dediğiniz aşk ise; acı neydi?”
(Yazdığım ve ardından yaktığım tiyatro metnimdeki ana karakterin önemli bir repliğinden bir bölüm.)

Bir tiyatro metni yazdım. Aşkı acıyla özdeşleştirdim. Okuttum bir dostuma. Neden bilmem, oturdu ağladı.
Kenarları kırışmış kağıtlar düşüverdi elinden. Ağlayamazdı böyle. Bir nedeni olmamalıydı bence. Çünkü aşk onun en güzel şansıydı. Aşkı tattı, doydu, acısını hiç yaşamadı hayata inatla. Ama bu yanaklarından süzülen yaşlarda bir şey vardı. Bu beni metnimi yakmam gerektiğine inandırdı. İlk tiyatro denemem değildi zaten.
Hiçbir sahnede oynanmayacaktı da. Tarihi bir değeri de olmayacaktı. Aman Nadide’nin ilk tiyatro metinlerinden biri de aşk ile ilgiliymiş, aman ne de mühimmiş diyen olmayacaktı ki ben öldükten sonra!

Ama aşka doymuş bir dostumu bile ağlattığına göre aşkı hiç yaşayamamışları acıdan çıldırtacaktı.
Benim böyle bir hakkım olamazdı. Oturup bir güzel tiyatro metni yazıp, sonra da sevdiğim insanları ağlatamazdım.

Metnimi kendi elerimle ağlayarak yaktım. Onunla yazdığım kalemi de kırıp attım. Böylece ortada hiç tanık bırakmadım.

Aşk dediniz değil mi?
Aşk, kırık bir kalemle külleri ortalığa saçılmış bir sayfaydı.