Aşk Felsefesi-2

Aşk yeter mi hayata o kişi ile devam etmeye? Mantıgın hayır olmaz dese bile sadece aşkın için devam edermisin onu yaşamaya?

Hayat dolu dizgin sürerken, ondan başka herşey gözüne önemsiz gözükse bile devam edermisin onu sevmeye? İmkansız oldugunu bile bile; değmeyeceğeni bile bile ona olan aşkını kalbinde taptaze, sıcacık bırakabilirmisin yine de?
Boşuna kürek çekmekten başka bir şey değil bu aşk...

Karşındaki insanı hayatının merkezine koyuyorsun, ondan başka hiç bir şeyi ve hiç kimseyi önemsemeyip deli deli severken bir anda bir bakıyorsun ki herşey yalan.. Koca bir yalandan ibaret sevdiğin insan... Nasıl bu kadar kör olabildiğine şaşıp bir anda aptal gibi hissediyor insan kendini. Boşa geçen zamanından çok; kurdugun hayaller oluyor seni yıkan. Bir anda herşey yok oluyor sanki...

Değmezmiş diyorsun, kalbine saplı bir hancer gibi söküp atıyorsun onu.. içinde sızısı kalıyor.. Kanıyor zaman zaman.. Ne kadar sureceğini bilmeden bırakıyorsun kendini zamanın kollarına..İçinde öfke, nefret ve bir o kadar pişmanlığınla yapayalnız.

Onu sevmek ömrünü bir mum gibi tüketmekten başka nedir ki?
Herşey bir anda bitmiştir işte.

Sonra kendini sorgularsın bir an... Geçen zaman içinde sevgini gösterip gösteremediğini, hatayı nerede ve hayatının hangi kulvarında yaptıgını düşünürsün bir bir...

Vaatler vardı, sözler vardı, sevgi vardı, aşk vardı. Şiirler vardı, yalan yoktu, riyakarlık yoktu, ölmek var dönmek yoktu hani... Sen ve o vardı, başka kimse yoktu hani...
Boş sözler, büyük yalanlar...
Elde ne kaldı? Bir hiç...
Ne için adamıştın kendini? Kime adamıştın hayatını?

Sen aşkın bir kurbanıydın sadece...
ARTIK GİTMELİSİN!