Aşk köpeklik midir?

Ahmet Ümit’in “Aşk Köpekliktir” öyküleri bende daha afyonu patlamadan sabah sabah aç karnına canlı solucan yutmak gibi bir bulantı yarattı. Çiğ solucanı, Eskimolar afiyetle yiyebiliyormuş. Ama benim beynim ve midem bunu kaldırmaz! Pişmiş bile olsa!

Kitapta 9 öykü var. İlk öykünün anlatıcısı çoluğa, çocuğa, karışmış bir işadamı. Bir gün, bürosunun önünden, sokaktan geçen bir kadına aşık olur. Kadın aslında bir fahişedir, ama, bizim saf , deneyimsiz genç işadamımız bunu fark edemez. Bu kadın sırlarını paylaştığı bütün kadınların bireşiminden oluşan, dolayısıyla yeşil, kahverengi, mavi, siyah, bal rengi gözleri olan, düşlerinde görmüş olduğu çok güzel bir varlık gibidir.. Nihayet masumlar masumu kahramanımız tüm cesaretini toplayıp dışarı fırlar, eli ayağı titreyerek kadınla konuşur. İki sayfa boyunca süren bu ‘beyfendili, hanfendülü, affedersinizli’ arabesk-postmodern diyalog, o kadar sakil, gülünç, bayağı ve acınacak bir sokak konuşmasıdır ki yazınsal açıdan herhangi bir değeri de yoktur.

Bu iç bunaltıcı konuşmadan sonra erkeğimiz kadını ofisine davet etmeye cüret eder. “Gazoz” (!) önerisini kadın “beyaz şarabı tercih ederim” diye reddeder!  Şarabı içtikten sonra olanlar olur: Öpüşme hızla sevişmeye dönüşürken, kadın elini adamın cinsel organına da kaydırır ( “elini cinsel organıma kaydırdığını hissettim”). Öykünün devamında en adi pornografik seslendirmeleri aratmayacak türden “henüz değil, biraz bekle, evet, evet, daha sert, daha derine” bağrışmaları arasında cinsel ilişki sonlanır.

“Düşlerin kadını” fahişelik ücreti 100 doları ödemekte şaşalayan kahramanımızı çok kibarca ve soylu bir şekilde (okurlardan özür dileyerek alıntı yapıyorum, çünkü kitapta aynen böyle yazıyor): “Ağzına sıçarım ulan senin ! …ikerken hevesliydin de, iş parayı vermeye gelince mi çekingen oldun” diye tepeden tırnağa fırçaladıktan sonra parasını tahsil eder, çıkar gider. Başından aşağı kaynar sular dökülmüş iyi aile babası kahramanımız gözden yitene kadar fahişenin arkasından bakakalır...

SEVGİ KÖPEKLİK MİDİR?

İmdi, metinsel inceleme ve eleştiri yaparken, ilke olarak, yazarın kim olduğu, ne olduğu, nereden gelip nereye gittiği, yani, biyografisi beni pek ilgilendirmez. Önemli olan içerik, izlek, anlatı ve düşüncelerdir. Ama bu kez bir ayrıcalık yapmak zorunda kaldım. Bu istisnanın nedeni de aşk veya sevgi gibi yüksek bir erdemin “köpeklik” olarak tanımlanmasından kaynaklanıyor. Aşkı, sevgiyi “köpeklik” olarak gören zihniyet çok hasta bir ruhun çıkartısı gibi geldi bana.

Eğer aşk, sevgi “köpeklik” ise, o halde, nefret ne peki? Sevgi ve sevginin türevleri şefkat, merhamet, acıma, dayanışma, yardım, arkadaşlık “köpeklik” kategorisinde ise; nefret, gaddarlık, vahşet, şiddet, barbarlık, sadizm hangi kategoride acaba?

PAV SENDROMU

Köpek sözcüğünün argo anlamı “aşağılık niyetlerle yaltaklanan veya davranışları kötü olan kimse” demek... Sevgi ve aşkın köpeklik, köpekçe yaltaklanma olarak görülmesi, beyin ile erojen bölgenin ters orantılı olarak yer değiştirmesinden kaynaklanıyor olsa gerek.

Leman dergisindeki “Kozzi” çizgi kahramanda görüldüğü gibi “penis-anüs-vagina” üçlemesi (PAV sendromu) beyne egemen olunca, beyin kaçınılmaz olarak erojen bölgenin denetimine girer; us, düşünce, mantık yerine, erotik hayaller, sanrılar üretmeye başlar. Bu patolojik durum, ulvi bir cennet inancının yarı-porno düşleriyle de örtüşerek kişinin psikolojisini ciddi anlamda bozabilir, sapkınlığa, sapıklığa, sado-mazo eylemlere basamak oluşturabilir...

Bir yazarın salt yazdıklarından hareket ederek, a priori, yaptığım bu analiz önyargılı veya öngörülü olarak tanımlanabilir. Ancak, öyle bile olsa, bu kesinlikle kişiliğe saldırı veya kişisel hakaret olarak algılanmamalı, salt psikanalitik bir ön çözümleme olarak görülmelidir.

Nasıl ki psikiyatrik sonuçlar, olumsuz bile olsa, kişisel hakaret olarak algılanamazsa, benim burada yaptığım da aynı şekilde algılanamaz. Zaten sosyo-psikolojik açıdan, benim hedef aldığım kesinlikle yazarın kişiliği değil, ancak sayıları gittikçe artan bu tür kişiler, bu tür insanlar üreten postmodern medya ve ayaktakımı kültürünün ta kendisidir.

AYAKTAKIMI-VAROŞ  GELENEĞİ VE ZOOFİLİ

Bu kültürden gelen insanların -üniversite bitirmiş bile olsa- çevresi, ailesi ve yöresinden almış olduğu o arabesklikten, çapulculuktan kurtulmaları çok zor. Bu çapulculuk genlere kadar işlemiş oluyor çünkü. Redingot bile giyseler bir yerlerden hafif bir takunya tıkırtısını mutlaka duyarsınız. Bu kökenden gelenlerin genellikle  ilk cinsel deneyimleri  “başka” türler ile olur. Kendilerini nedense “tutamazlar”, hemencecik tahrik oluverirler ve zoofilik eğilimler gösterirler.

Bir cinsel sapma olan zoofili, yani hayvanlarla (eşek, keçi, at, tavuk, köpek vs) cinsel ilişki, Trakya ve Anadolu kırsalında çok yaygındır ve olağan karşılanır.  Nöro-psikiyatrinin verilerine göre ülkemizde kırsal kesim gencinin, karşı cinsle ilişki kurma yolları oldukça kapalıdır. Genelev olanaklarından yoksundurlar. İlginçtir ki, kırsal kesimde “mastürbasyon” alışkısı da fazla yaygın değildir. Bu nedenle, köy yaşamında pek fazla yadırganmayan bir yol denenir: Bu da hayvanlarla cinsel birleşmedir. Daha çok eşekler kullanılır. Bu nedenle, eşeklere kimi yörelerde "Nallı Fatma" denir. Dahası kimi yörelerde, ergenliğe erişmiş delikanlının babasına, diğerleri  "komşu senin oğlan büyümüş artık ona bir eşek alma zamanı geldi" diye takılırlar. Gençler arasında da, eşeklerle cinsel birleşme yaparlarsa, penislerinin büyük olacağı inancı yaygındır.  Eşek sahipleri bu durumdan pek hoşnut değillerdir ama çaresiz kabullenirler; ama eşeklerini arada bir dereden geçirerek eşeğin tecavüze uğrayıp uğramadığını denetlerler: Eğer eşek sudan geçerken kuyruğunu kaldırırsa bu eşeğin cinsel saldırıya uğradığının kanıtı olarak kabul edilir.

İşte güya toplumun cinsel ahlakını korumak için bu tür davranışlara itilen “zoofilik” gençlerimiz daha sonra büyük bir heyecanla kentlere giderek genelev kapılarını aşındırırlar. Tıpkı öyküdeki gibi fahişelere âşık oldukları, hatta “vesikalı yarim” niyetine onlarla evlendikleri de vakidir. Aslında bu tiplerin aşktan anladıkları; işi bitirme, ejakülasyon ve malı (!) sahiplenmedir. Bu nedenle “aşk köpekliktir’ gibi söylemleri de doğal karşılamak gerekir. Bunları kimseyi aşağılamak veya karalamak için yazmıyorum. Kimseyi de ayıplamıyorum. Olabilir. İnsanlık halidir. Bu, aile içi gizli ensest gibi ülkemizin geleneksel, psiko-seksüel bir dramı, gerçeğidir.

Avrupa ülkelerinde,  insanlar -özellikle büyük kentlerde- taşralı olduğunun anlaşılmaması için büyük çaba sarf eder. Bizde ise tam tersi söz konusu: taşra kültürü toplum geneline dayatılıyor. Kırsal ile kentsel kültürün  kerhen döllenmesi sonucunda oluşan bu varoş kültürünün aktörleri, oyuncuları, savunucuları,  şarkıcıları yeni kurulan mahallelerin hoparlörlü camikonduları etrafına konuşlanıyor. Onların yaşam alanı bu çevreler. Tespihli, bitirim, bıçkın tipler için hamaset bunlara çok uygun. İnanç da uygun: En son tahlilde gidilecek yerde ödül olarak  huri, gılman, yeşil yastıklar, divanlar, döşekler, Kevser şarabı bunları bekliyor.

Bu nedenle,  zamparalık, hatta oğlancılık, kulamparalık bile bu kültür çemberinde hoş görülür. Hele cinsel nesne “gayrimüslim” ise kimse sesini çıkarmaz. Hatta ballandıra ballandıra kahve köşelerinde “erkeklik” övülür. Viskiyi beyaz peynir ve kavun eşliğinde içenler bunlardır. Onların mahallerinde içki gazete kâğıdına sarılarak, siyah naylon poşette kirli bir şeymiş gibi satılır. Bayramlarda kanlar akıtılarak kurbanların sokak ortasında kesildiği mahallelerde namus temizlemek için ağır tahrik gerekçesiyle (!) kadınlara karşı gösterilen şiddet,  törensel dayaklar, eziyetler, cinayetler, içten içe hayranlık ve hoşgörüyle karşılanır.

İmdi bu kültüre özgü bayanlar da her gün kahve falına bakıp, kapı önüne yığma ayakkabı bırakılan mekanlarda oturan, sıkma başlı, türbanlı, tesettürlü, apartman girişleri ağır yemek kokan, evde oturup arsız sümüklü çocuklarla didişen, güya iffetli  mefkureci  bacılardan oluşur. İstemeden gizlice işlenen günahlar kurban, oruç, adak, kaza namazı, muska, kurşun dökme gibi uygulamalarla, bol bol sevap kazanılarak telafi edilirken imanlar da pekiştirilir.

Derin bir aşağılık kompleksi içinde “oh olsun, kıskananlar çatlasın, yazıklar olsun, kader utansın, dünya ahret bacım olsun” gibi acılı söylemleri bolca kullanan bu baylar ve bayanlar, aslında her tür sevinçten yoksun, eğlenmesini bilmeyen, gülme özürlü, çabuk öfkelenen, sevimsiz, şefkatsiz, sevgisiz, başkalarının acılarına sevinen, histerik, psikopat yaratıklara dönüşmüşlerdir.

Bunlar çağa ayak uyduramayan, dinsel hezeyanların, saplantılı inançların insanları sürüklediği tipik davranış bozukluklarıdır. Aşk ile şehvet birbirine karışmış, libido kısa devre yapmıştır. Karşı cinse duyulan cinsel dürtü, iç gıcıklanması, içtepiler aşk olarak algılanır. Araştırmalara göre bu ülkede yaşayanlar  –umumi tuvaletlerin duvar ve kapılarına bol bol porno şiir ve cinsel bildiriler yazan- dünyadaki en mutsuz üçüncü ulus çıkmış.

Peki bu ayaktakımı kültürünün altyapısını ne oluşturuyor? Kuşkusuz bedevi mitolojisi ile yoğrulmuş dinsel inançlarla beslenen, abartılı, şişirilmiş bir kutsallık ve yücelik zırhıyla korunan töre ve gelenekler.. Geleneksel eğitimde çocuklar korkutularak, döve, söve eğitilir, ve bu eğitim, etik-pedagojik olmaktan çok, korkutucu/ödüllendirici dinsel bir temele dayanır.

Bu bağlamda çok eşliliğe, harem sefahatine, tek bir “boş ol” sözüyle karı boşamaya kolaylıkla izin veren arabesk toplumlarda, ta çocukluktan beri uhrevi bir seks cennetinin düşleriyle koşullandırılmış cahil insanların abazan, azgın olmalarına, aşkı neden köpeklik olarak gördüklerini anlamış bulunuyoruz:  Cennette adam başı 72 huri verileceğini düşünürsek, bu ne çiledir ki dünyada çektikleri!

VAROŞ KÜLTÜRÜ TEHDİTTİR

“Aşk Köpekliktir” üstünde o kadar yazılması, düşünülmesi, incelenmesi gereken bir kitap değil. Kitaptaki alımsız, cılız öykülerden bas bas lumpenlik, avamlık bağırıyor. Ancak, dolaylı olarak, ayaktakımı kültürüyle olan bağlantısı ve bu kültürü Türk ulusu için en büyük potansiyel tehditlerden biri olarak görmem nedeniyle bu analiz ve saptamaları yapma gereksinimi duydum.

Öykülerdeki basitlik, sığlık, bayağılık, insanın genzini yakan bayat gazete haberi kokusu dayanılır gibi değil. Ne dünya, ne Türk klasikleri, ne de ünlü öykücülerden bir iz, bir kalıntı, bir etkilenme yok. İzleksel, içeriksel olarak polisiye öyküler gibi. Bu basmakalıp öykülerde ekinsel bir değer, sanatsal bir özenden, titizlikten iz yok. “Saldım çayıra” misali çalakalem yazılmış. Ve yine genelde oryantal toplumlarda görülen kanlı ve şanlı arabesk karasevdalarla ilgili...

Bu öyküler yerli dizi senaryosu olabilir ve iyi reyting yapar gibime geliyor. Kitabın ismi de ülkemizde egemen olan ayaktakımı söylemlerine çok uygun. Kitaptaki öykülerin aşkla kesinlikle ilgisi yok. Eğer var diyorsanız, o zaman söz konusu olan “aşkın köpekliği” değil, ancak “köpekliğin aşkı” olabilir. Bilmem kaçıncı baskı yapması da bundan herhalde...