Aşk mı, gurur mu?

Önümüzde uzanan yollara gitmek ne kadar zormuş... Neden bu çaresizliğimiz, isyanımız? Yıkılamayan, ezilip geçilemeyen nedir böyle?

Her defasında karşıma dikiliyor. Hiç acımadan... Yüreğimi ve beni ne kadar üzdüğünü, kırdığını fark etmeden. İnsan ruhu bu kadar üşür mü? Bu kadar acı çeker mi? Hiç üşenmeden yüreğimi ellerime alıp, yanına gidiyorum. Asla geçit vermiyor. Ağlıyorum, çırpınıyorum, yalvarıyorum... Karşımda kocaman buzdan bir duvar... Ucu bucağı olmayan, elle tutulmayan... ''Sen de benimsiiiinnn... Neden bunu yapıyorsun bize?''diye bağırıyorum.Yüreğim kızıyor...Ben kızıyorum.Bir ayna gibi maziyi sunuyor bize...Başımızı önümüze eğip ''haklısın'' diyoruz.Ayaklarımız daha bir sağlam basıyor yere.Ateşler külleniyor.Yüreğim buz kesiyor, ben buz kesiyorum.

Hayatın içine atıyorum kendimi.Bu karmaşanın içinde unuttum sanıyorum.Bir gün aniden yüreğim atmaya, kanlanmaya, canlanmaya başlıyor.Hemen ellerime alıp koşa koşa gidiyorum...Buzdan duvar karşımda...Tırmansam göğe kadar yükseliyor...Ne yaparsam yapayım erimiyor...

Arkasında ne var bilmiyorum.Bir kerecik geçit verse...Bir kapı açılsa yada erise...Geçemediğim, yıkamadığım, ezemediğim bir o var..

Buzadan bir duvar...Nasıl geçilir ki?