Aşk uğruna…

Küskünüm ben hayata, küskünün insanlara.

Ne istediğimi istediğim zaman aldım, ne sevdiğimi sevdiğim zaman... Hangi dala tutunduysam elimde kaldı, güvendiğim dağlara hep kar yağdı.

Gülü koklarken yaprağını incitmedim, insanı severken kalbini kırmadım. Hayat yaşamaya değerdi, çerden çöpten olsa da dünya mekanım.

Ayağımda iskarpinler istemeden, sırtımda kürklerim, yatlarım, katlarım olsun demeden sevdim.

Sevdiğimi yanımda, sevgisini yüreğimde düşledim. Dünyayı ben sadece yaşadığım için sevdim.

Ama hayat bir oyundu, topsuz, sahasız, hakemsiz.

Bazen asil oyuncu, bazen yedek kulübesinde kaldım. Ve hiç doksan dakika oynayamadım yaşam mücadelesinde. Biri düdük çaldı, kaldım saha dışı.

Hiç kimse sarılmamıştır benim gibi, uçurum kenarındaki çıkıntıya, düşmemek için. Ve hiç kimse yürümemiştir sırat köprüsünde bir kardelen uğruna.

Ölüme bu kadar yakın, Azrail karşısında böylesine cüretkar olmamıştır kimse, aşk için.

Bu hayatı sevdim ben, yaşamaya değer diye. Ben aşka aşık oldum, her şeye rağmen ...

Ben aşkın içine hayatımı koydum, mey diye içtim kadeh kadeh.

Ve her kadehte kendimi buldum, her kadehte bir adım daha yoruldum.