Aşka...

Aşk... Mutluluğun rengi nedir diye sorsalar seni gösteririm herkese... Dünyanın tüm renkleri seni tarif etmeye ancak yeter çünkü... Gökkuşağı seninle beden bulmuş diye düşünürüm çoğu kez... Ve hatta siyah bir tarafın var senin; çözemediğim... Karanlığında kaybolurum bazen, seni anlatmaya yanaşmaz gece... Bazen ürperirim, kurarım tüm senaryoları karaya kanıp. Kaçmak isterim korkumdan; adım attığım anda yakalar beni ışık saçan o gözlerin, kıpırdayamam...

Senden kaçmanın teşebbüsleri acıtır yüreğimi... Haksızlık ederim her defasında, görmezden gelirim onun isteklerini... Bellidir, seni istiyordur ancak henüz meleğin mi yoksa şeytanın mı dostu olduğunu bilemediğim mantık denen oyunbozanla savaşmak zorunda kalır. Ve hatta sezgi sanrıları basar şeytanın gizli önderliğinde... " Vazgeç" diye haykırır sezgi maskeli bir şey ve kanarım zaman zaman ürkekliğimden mütevellit...

Ancak ilahi bir güç gelir, konar yoluma... En iyi bilendir o; beni sahiplenen, gözetendir. Seni bana getirir, atar beni yollarına... Ve ben birdenbire ayrılık gözyaşıyla yıkanan yüreğimin en ferah köşesinde bulurum seni... Hiç beklemediğim anımda yakalarsın beni ve bağlarsın yeniden kendine... Ne zaman vazgeçsem senden, en güzel sevişmelere gebe kalır gece...

Kendimi bırakmanın hazzını alıyorum seninle... Düşünmemek neymiş, mutluluk kimmiş onu öğreniyorum... Senden kaçtığım her günüme kızıyor ve şükrediyorum bir yandan. Kış güneşlerinde ısınmaya çalışmış yüreğimi yaz sıcaklarına alıştırdın sen. Kendimden bile gizlediğim çocuğumu güldürdün, onun etrafında örülü koca duvarları yıktın. Hep böyle kal, hep asil, hep bende ve hep güçlü...

Müziğimsin sen, dilimden düşürmediğim nakaratım... Hani, sebepsizce yerleşir dudaklarına ve durmadan onu söyler bulursun kendini gün boyu... İşte öyle bir şey... Bir ömür takıl dilime istiyorum, bir ömür senfonim o hatta... Bir ömür uzat ömrümü...

Ve hazır seninle barışmışken... Gitme artık!