Aşka dair

Mutluluğuyla mutlu olduğunuz, üzüntüsüyle kahrolduğunuz biri var mı hayatınızda? Varsa bilirsiniz.

Uykudaki yüzünü saatlerce izlediğiniz, gözlerinin içine baktığınızda zaman kavramının sıfırlandığı, durup durup varlığına şükrettiğiniz birinden söz ediyorum. Ellerinize sinmiş kokusunun günler geceler boyu sizinle kalabildiği, durduk yerde, olur olmaz zamanlarda bu kokuyla boğuşmak zorunda kaldığınız biri.

Gözlerinizi açtığınızda gördüğünüz yüz için Tanrıya minnet duyduğunuz, o yüze ait sesin kulaklarınızı, ruhunuzu okşadığı biri, anlatmaya çalıştığım.

Sesindeki neşe, yüzündeki mütebessim bir ifade, gözlerindeki küçücük bir gülümseme ile ayaklarınızın yerden kesildiği, her yanınızın çiçekler açtığı birisi var mı hayatınızda? Kollarınızın arasına alıp göğsünüze bastırdığınızda eşsiz bir düşü sardığınızı iliklerinize kadar hissettiğiniz birisi yani.

Yanınızda iken, her anınızı büyük bir mutluluğu yaşayarak geçirdiğinizi fark ettiren, yüzüne baktığınızda yüzünüze derin bir gülümseme olup yayılan biri.

Bir ömre birden fazlası düşmez ama her ömre de bir tanesi bile nasip olmayacak böyle bir güzelliği tanımak ve yaşamak olağanüstü bir şans diye düşündüğünüz birinin mutluluğu mutlu eder etmesine de ya üzüntüsü. Ya üzüntüsünü giderememenin derin acısı nasıl bir haldir bilir misiniz? Ne büyük bir çaresizliktir o, ne büyük bir ağırlıktır.

Hayatın içinde çok büyük çaresizlikler vardır mutlaka, bunun da lafı mı olur onların yanında demeyin. Her biri birbirinden derin, her biri birbirinden acı çaresizlikleri ben de tahayyül edebiliyorum tabii ki. Ama gel gör ki, ateş düştüğü yeri yakıyor maalesef.

Kederli bakan bir çift göz gülümsediğinde, karlar yağmış gönlümden rengârenk çiçekler fışkıracak gökyüzüne doğru, biliyorum. İçindeki sıkıntılar tükendikçe, yüzüne, gözlerine yayılacak gülümseme ayaklarımı yerden kesecek, bir çift kanat takacak ruhuma uçacağım, bunu biliyorum.

Uçacağım. Bunu da biliyorum.