Astor piazzola'nın bandoneonu

Bandoneon: Ölümü, deliliği, faşizmi imleyen çalgı...

Astor Piazzolla bandoneonuyla tango bestelerken ve çalarken, çoğu usta ve dahi gibi kendi eseri hakkında yanıldı. Müziği komedi değil, trajedi; doğurgan seks değil, ölümcüllük, yani faşizmin dili idi... Başardı ama neyi başardığını kavrayamadan öldü.

Cazdı. Geçti. Öteydi. Geçemedi. Orkestraydı ama tekildi. Klasikti ama kendisinin klasiğiydi.

Cehennemdi. Asıldı. Absürddü. Gerçekti. Acıydı. Melodramdı. Damıtıktı. Saf kandı.

Has enstrümentaldı. Virtüoziteydi. Müziği, gönlümüzün kullanılmayan telleriyle konuştu.

60 albümde 6 kez on ikiden başyapıt vurdu. Becerisinin önemli bölümü, Marcus Miller’ın bası gibi destek öğelerinde idi, çoğunluk da piyanoda. Demek ki has müzik bir alaşımdır: Ana madde de, eser miktardaki madde de zorunludur. Harman biriciktir.

Bandeonun dehşeti hep orada... Dinlerken hep ağladım. Giden daima onu bulacaktır.

İster tümden, ister tekten; ister gelin, ister gelmeyin, ister varın, ister varmayın; faşizm hep orada: ister bandeon, ister tango olarak, ister savaş olarak, ister seks olarak...

Hep buradaydık, buradayız ve burada olacağız. Gelecek biziz... Ölüm biziz... Bandoneona sizi de bekleriz...