At kendini çöpe!

Hayatımızda o kadar çok geçmişle ve gelecekle yaşıyoruz ki” ŞİMDİ” yi unutuyoruz, önemsemiyoruz. Oysa biz şu an yaşıyoruz. Peki zamanla ne oluyor? “ŞİMDİ”miz bizim “GEÇMİŞ”imiz oluyor. Ahlanıp vahlanıyoruz...

Ya geçmiştesin ya gelecekte...

Peki söyle bana “HANGİSİNE SAHİPSİN, GEÇMİŞE Mİ GELECEĞE Mİ?”

Komik değil mi?Bir yanımız sahip olmadığımız bir zamana dair ağıtlar yakarken, bir yanımız hayaller kuruyor o zamana erişebilecekmişiz gibi. Sahip olduğumuz tek an'a aitse hiçbir tasarrufumuz yok!

Erteliyoruz her şeyi gülüşümüzü, sevincimizi, kinimizi, öfkemizi, üzüntümüzü...

Ve nihayetinde KENDİMİZİ!!!

Ne oluyor sonra yaşanmamışlıklar yani bekletilmiş sevinç, öfke üzüntü vs. gibi duygular yükleniyor bedenimize, ruhumuza...

Kendi Bedenimiz duygularımızın çöplüğü oluyor.

Yani “KENDİMİZİ ÇÖPE ATIYORUZ “ aslında.”Sen lazım değilsin, gereksizsin” der gibi. Kendi çöplüğümüzde boğuluyoruz.

KENDİMİZİ YAŞAMADAN BELKİ DE, SEVDİKLERİMİZİ BU YÜZDEN MUTSUZ EDEREK!

Kusura bakmayın ama “HEY DÜNYA, BEN BEN OLMADAN SEN NE İŞE YARARSIN!