Ateş Böceği

İlkokul yıllarında hatıra defterleri hepimizin hatırlayacağı şu cümle ile başlardı: “ Bana kalbin kadar temiz bu sayfayı ayırdığın için teşekkür ederim…”

Şimdi bir yazıya başlamak için bu cümle nereden aklına geldi diyebilirsiniz. Kdz Ereğli’nin şirin bir köyü olan Kestaneci köyünde, henüz doğallığını bozmamış tek katlı köy evinin balkonunda, dizüstü bilgisayarımda boş bir word belgesini açıp düşünürken geldi aklıma bu cümle.

Gecenin sessizliğini bozan sesleri dinliyorum. Komşu köpeğinin sesleri, çekirgeler, zaman zaman içimi ürperten karanlık hışırtılar ve birden balkona atlayıp göz göze geldiğimiz sarı beyaz kedi….

Bahçedeki ağaçların arasından göz kırpan karşı yamacın ışıkları… Evet, gece karanlık ama gökyüzünde bir kızıllık. Bir görünüp bir kaybolan yıldızlar…. Kayan bir yıldızın aklıma getirdiği yürekten dilenmiş bir dilek… Bir kulağım, haber kanalların birindeki tartışma programında, bir kulağım küçük el radyosunda çalan müzikte, zihnimde ise sayısız düşünce…. Yazmak istediklerim, yapmak istediklerim, hayallerim, Türkiye ve dünyada meydana gelen iyi ve kötü olaylar… Zihnim, arapsaçına döndü. Yazacak ve düşünecek o kadar çok şey var ki…

Ve, hayat… İyi-kötü, acı-tatlı, siyah-beyaz yan yana. Siyah beyaz demişken, en son üniversite yıllarımın son senesinde şampiyonluğuna tanık olduğum ve nefes aldığım sürece de tutacağım Beşiktaşımın şampiyonluğu, beni sevindiren olaylardan biriydi. Kutlamalarda, İnönü stadyumunda olmak ne keyifli olmuştur kim bilir… Bu sevince, gölge düşüren olaylar olmadı değil kutlamalar sırasında…

Ateş, düştüğü yeri yakar derler hani. Bence, milli olaylarda, ateş düştüğü yeri yakmaz sadece… Aynı topraklar üzerinde yaşama bilinci olan herkesi yakar. Şehitlerimizin yürek yakan kayıpları… Hepimiz hayatta değer verdiğimiz, tanıdığımız, bildiğimiz ve sevdiğimiz insanların acı kaybıyla bir veya birkaç kez karşılaşmışızdır. Yani, sevdiğin bir insanı kaybetmenin acısını hepimiz biliriz. Ölen şehidimiz, kiminin babası, kiminin eşi, kiminin abisi, kiminin dostu, anne ve babasının kınalı kuzusudur. Onların yüreklerindeki acıyı onlar gibi hissedemeyiz ama sevdiği bir insanı kaybetmenin acısının ne demek olduğunu bildiğimiz için onları anlayabiliriz…

İşte yine gece… Gece karanlık, gece sessiz şimdi… Gecenin karanlığını zaman zaman aydınlatan, bir o yana bir bu yana savrulan ateş böcekleri…. Tıpkı, içimizdeki karanlığı aydınlatan yıldızlar gibi. Bu arada siz hiç ateşböceği gördünüz mü?