Avuçlarımızdan akıp giden mutluluk

Dünya’ya gözlerini açtığı günü hatırlıyorum; dün gibi kısa, koca bir ömür kadar uzun. Evde bir koşuşturma, bir telaş ki görülmeye değer. Baba olmanın sorumluluğuna hazır olmadan kucağımdaydı. İncitirim korkusuyla günlerce kucağıma alamamıştım onu. İlk aylar böyle geçti. O her bir günde biraz daha gelişmiş, kendine gelmişti. Ağlamaların yerini "agu" sayıklamaları ardından "baba", "anne" hecelemeleri.

Derken ilk emeklemeler, tay taylar ve yürüyüş. Dört yaşında orman parkında geyiklerle tanışması ve okula gittiği ilk gün. Servis aracından eve zafer kazanmışçasına sevinçle dönüşü. Huzur ve mutluluğumuzu perçinlemesi, hatıralarımıza ortak olması. Gözlerinde çocuksu mutluluğun bin bir pırıltısı. Başarılarla dolu birikmiş karneler ve yazılarıyla babaya rakip oluş. Beşinci sınıfında yazdığı hikâyenin basılması ve ilk ödülünü alışı. Yazarlığa karar verişi. Çocukluğunun son demleri. Şefkatle başını yeterince okşayamadan zamanın bize ihaneti. Hayatın tanımı. Bizlerin yaşlanmasında genç filizlerin yeşermesi. Allah’ım sana sonsuzca hamdü senalar olsun. Bir yudum mutluluk bile inan ki yetip artar inanmış gönüllerimize.