Ay'da Ferim Ay/Ferim

Mehtabın avare yıldızlarıyla
Seni yad etmek varmış Ay/fer
Odamı aydınlatan ışık huzmesi
Uykuları kaçırınca
Samanyoluyla pencere muhabbetini de
Böylece başlatmış olduk.

Aniden onu gördüm
Kızma bana yosun gözlüm
Ayfer diyordu
Senin adınla haykırıştı ruhuma
Açıkladı kendince
Ay'dan fer istiyormuş meğer.

Birde yürekte ki çırpınışlarını
Melül mahzun gözleri feri solgun neşesiz.

Yar yarası çekeni dinle diyen sen değil miydin ?

Dışlanmış besbelli görgüsüz kurallardan
Bahis sevgili olduğundaysa
Leyla idi sözleri dinledim.

Zorlandı önceleri kelimeden tümceden
Ahlakmış ilkeleri inançları doğrudan
Kendini ayarlayıp çer ağından kandilden
Nazlanmadan harbiden ruhu döktü inceden.

Nakış olup işlenmiş sevgilinin kalbine
Tozkoparan yıldızı haince girmiş
Kıraç eylemiş yurdu vahasında yuvayı.

Çisil demiş dil dökmüş
Şeyda’sında Bülbülleşip
Kabuklar bağlamış her gece
Isırarak kanatmış intizarda dudağı
Böyleymiş mahzunluğu
İhanet vurgunuysa dudağında ilk hece

Nedamet de duymamış kabına sığamayan
Kendini yıldız sanan
Ketum gökyüzü çarpığı.

Anladım ki çok çekmiş
Bu ara bozguncudan
İnci gibi gözleri akıttı mercanları
Hassas ruhum incindi
Sine öz ağlayarak doldurdum fincanları.

Sevgiyle bakıp bana
Sil ara nağmeleri
Gör işte esrik hallerimi
Çevrem çalkantılı
Gelmeyen devranımdan
kaçamam mevkisiz yoz bulutlu ortamlardan.

Samanyolu'nun
Şavkı kendine hayrı d/okunmayanından
Ay'dan bir fer
İsteyeninden neler de öğrendim.

O günden nu yana da
Anladım ki
Ayaklar bir kez kaydırılmaya görsün aşkta.

Özenle d/okuduğumuz sevdamıza sahip
Çıkmamızmış demek asıl olan ay/fer
Ay'da Ferim
Ay/Ferim.