Ayıp değil

Gecen yil kizkardesimi Almanya' ya davet etim. Havaalanina gelirken esine sürekli, ben simdi gercekten mi Almanya' ya gidiyorum diye sorup durmus. Neyse gittim Hava limanidan alip, yasadigim yere getirdim.

Ilk farkettigi durum, günes isiginin olmayisiydi. Mersin de yasayan birisi icin cok dogal bir tepki diye karsiladim. Ben, ise gidince evde mesgul oluyor, ben dönünce de disariya cikariyor, cevreyi tanitiyordum.

Alman komsularim, onun ince giysilerden dolayi hasta olacagi dogrultusunda beni uyarip, kalin ceket falan giyindirmemi öneriyorlardi. Ama kardesim, bir türlü alisagelmis giyim tarzindan vaz gecmiyordu.

Baska birgün bir lokantada yemek yiyorduk, kiz kardesimi birden gülme krizi tuttu. Ne oldugunu sordugumda, bana hala durumun farkinda olup olmadigimi soruyor , bense saskinlikla ortada gülecek birsey olmadigin söylüyordum. Nihayet gülme krizini attlatiktan sonra bana, benim bu duruma alismis oldugumu ve de olani biteni artik farketmedigimi, Almanya, da insanlarin yemek yerken, sürekli sesli bir sekilde sümkürerek burun sildiklerini ifade etti. Evet, cok dogruydu bu, ben de yeni geldigimde bunu epey yadirgamistim.

Oyaski, eger kiz kardesim bunu bana hatirlatmis olmasaydi, bunun bizde ayip oldugunu bile coktan unutmustum. Ha, bu arada kiz kardesim ince giyinmenin sonucu olarak, cok kötü hastalandi.