Ayıplar içinde evcilik oyunu oynayarak kadın olmak

Kız çocuğunun ailesinden ilk öğrendiği kelimelerin başında; “Ayıp” gelir.
-Aman eteğin açılmasın! Ayıp.
-Aman sokağa çıkma! Ayıp.
-Aman oraya gitme! Ayıp.
-Cinsellik ayıp.
-Konuşmak ayıp.
Aman da aman… Sürüp gider bu ayıplar.

Aileler kızlarına davranış kurallarını öğretilirken, onun hayatını kısıtladıklarının farkına bile varmazlar.
Ana babanın bu tür kısıtlamalarına, önce evin erkek çocuğunun, daha sonraları da eşininkiler eklenir.
Kadının kendi benliğini bulması, özgürlüğünü yaşaması ayıptır.

Pekiyi kime göre ayıp?
Beyin zarı, kızlık zarından daha ince olanlara göre.
Kadın, kendisine ayıplarla çizilmiş kısıtlı bir hayatın ekseninde döner durur.
Bazen kabuğunu kırıp çıkmak istese de şiddetle karşılık bulur.
İtilir, kakılır, susturulur, dövülür; hatta ve hatta öldürülür.

Kadın namustur.
Ama, en namussuz eylemlere maruz kalır.
Alınır-satılır, seks kölesi yapılır.
Daha çocuk yaşta evlendirilip, bir erkeğin koynuna atılır.
Aldatılır.
Tacize, tecavüze uğrar ki; bunda fatura yine kadına kesilir.
“Dişi köpek kuyruk sallamazsa…” gibi bir söylemle aşağılanır.
Yapana bir şey olmaz ama, kadına sürülen leke ömrünün sonuna kadar silinmez.
İşte asıl ayıp budur." (Ş. Kılıç)

Ayıplar dünyası içinde kadın olmanın, cümlelere düşen yansımasını okudunuz.

"Geçmişte kaldı herşey, modern dünyada bu zihniyete sahip insanlar azınlıkta" diyebilir miyiz?
Ne acı ve ne yazık değil mi, başımızı önümüze eğmemiz?!

Doğduğu andan itibaren; hayat serüveni içinde, haksız bir uygulamayla büyütülmeye çalışılır erkek ve dişi. "Olmazlar, yasakla, sesini kes" lerle yetiştirilen bir cinse karşı;
"Öğrenecek, yapar, yakışır" larla büyütülen dokunulmaz bir cins vardır.
İşin acı yanı; bu dokunulmazı büyüten de bir kadındır!

Cinselliğinin ayıp ve el sürülmez olduğunu öğretirler kızlara.
Üstelik, sırtında taşıması gereken bir kamburdur bu yük.
El değmemiş olması, değecek elin meclis kararından geçmesi gerekir.
Sesini kesip oturması gerekir. Nefes almadan, yaşaması.
Aklını kullanmayı bilmemesi, düşündüklerini dillendirmemesi gerekir.

Hiçbirşey öğrenmemelidir, küçücük kızlar.
Çocuk olmadan genç, genç olmadan kadın, kadın olmadan ihtiyar, ihtiyar olmadan canı çıkan olmalıdır.
İstemeyen, konuşmayan, giymeyen, yemeyen, gezmeyen, sevmeyen olmalıdır.

Ayıplar dünyası içinde, ayıp bir yaşam sürmelidir insanlıktan uzak.
Yedi yaşında bıraktığı evcilik oyununu, on yedisinde oynamalıdır.
Namuslular içinde, namussuzca davranmalıdır.

Pis kokan nefesler içinde, gülümseyebilmek güzel küçük kız!

Resim: Steve Danzig