Ayrılıklara dair...

''Bir sonbahar akşamı. Eylül ayı olmalı... Batan güneşin ışıkları iki katlı köy evinin camlarından yansıyor. Bir renk cümbüşü ki sorma...

Koyu yeşile boyalı dış kapının önünde üç kişi... Bir erkek, bir kadın ve bir çocuk. Adamın elinde eski bir bavul. Belli ki yolculuk var bir yerlere... Kadın genç ve güzel...Sarılıyor son bir kez daha sevdiğine. Çocuk anlam veremiyor olanlara. Sonra adımlar... Önce vedayı kolaylaştırmak istercesine hızlanan, sonra kalmak ve bir daha gitmemek istercesine yavaşlayan adımlar... Ayrılık zor. Ayrılık, sevenlerin yüreğini burkan acı...

Kadın güçlü görünmeye çalışıyor ama nereye kadar. Sokağın sonunda kaybolan gölgeyle dökülüveriyor bir bir gözyaşları. Çocuk, bir şey anlamasa da kıyamıyor annesine. Belli ki ilk defa görüyor annesinin gözyaşlarını. Sonra yüzlerde hüzün. Bir bekleyiş başlıyor yeniden. Bir özlem, bir dönüş beş yıl yinelenen.''

Babam ve anneme dair hatırladığım ilk anım. Belli ki o zamanlar anlam veremediğim bu ayrılık sahnesi belleğimde ve yüreğimde iz bırakarak kaybolmuş geçmiş günler arasında. Aradan yıllar geçti ve ben bügün annemi daha iyi anlıyorum. Onun kadar güçlü duramasam da eşimi uğurlarken, nedenler farklı, zamanlar ayrı olsa da yürekte hissedilenlerin aynı olduğunu biliyorum. Her sesini duyuşumda titreyen cümlelerim, gözyaşlarımı ele veriyor.

Biten günler bir daha yaşanmıyor. Dünün, bügün olmadığı gibi, yarın da bügün gibi olmayacak. Anın kıymetini bilip ona göre yaşamak gerekiyor. Paylaşılan anları çoğaltmak ve değerini bilmek gerekiyor. Çünkü hayatın bize neler getireceğini bilmiyoruz.