Babam ve kırmızı karanfilleri

Haziran' ın ikinci haftasının pazar günü, utandım kendi kendime, ne çabuk geçti koca bir yıl dedim. Daha dün gibiydi halbuki sıcak bir yaz günündeki Babalar Günü kutlamam. Utandım kendimden, hep aklımda ama dünya işte sevdiklerimizi ancak kapital düzenin oluşturduğu özel günlerde yoğun hatırlamamıza sebep oluyor. Birçok kişi kızıyor belki de insanları tüketmeye yönlendiren bu uydurulmuş günlere, ama ben kızamıyorum. Vefasızlığım belki de ancak bu manipüle edilmiş günler sayesinde bir nebze örtülüyor.

Evet Haziran'ın ikinci pazar günü ve Babalar Günü. Beyaz ütülü gömleğim, ve lacivert kanvas pantolonum üzerimde, bir çiçekçinin önündeyim sabah sabah. Gülümsediniz değil mi babaya çiçek mi alınır diye. Ben öyle yapıyorum çok sever çünkü kırmızı karanfilleri babam.

Pazarlık yapmadım çiçeklerin fahiş fiyatına rağmen mis kokulu şık karanfiller için. Kendimi rahatlatmak için belki de vefasızlığımı ört pas edercesine. Yolun kenarında beklerken gelen ilk taksiye kaldırdım elimi, durdu. Taksici sordu "Nereye beyefendi?", ses boğazımda tıkandı sanki, gözlerim yanarak nemlenirken "Zincirlikuyu" diyebildim...