Babamı çok özledim

Bu yazımı Babama yazıyorum ve sizlerle paylaşmak istiyorum.

Aslında çok kısa süredir MB Blog üyesiyim maalesef yazma yeteneğim yok ama Sevgili Emine Hanım, Ahmet Bey ve de Pirmetenin yogun!!! istekleri yüzünden yazıyorum.

Sürcü lisan edersem şimdiden af ola.

Bugün yazma nedenim Emine Hanım eski bir blog yazısına yaptığım yoruma verdiği cevaptır. Dediki bana ‘’Mezarbaşlarına düşmeyesin ömür boyunca.’’

Nerden bilecek sevgili hocam seneler önce tanıştım o yerlerle…o soguk ve de hiç barışık olamadığım yerlerle.

Ben Yıllar önce canım babamı kaybettim. Çok erken bir ölümdü her ölüm gibi hem de çok erken. Yaşamın tüm yükünü çekip tam da rahat ve de en güzel zamanında çekip gitti.
Daha doğrusu elimden alındı !!!

İlk zaman isyanlarım ; arkasından intihar düşüncelerim o kadar yoğundu ki.

Ama maalesef korkak biraz da inancım olmasından dolayı yapamadım başarmadım onu yanında olmayı !

Gerçek Sevmek derlerle ya ölümle denktir diye. Evet evet evet ama ben başaramadım bunu göstermeyi.

Babamın ölümünü hiç kabullenemediğim gibi acısı da aynı sıcaklıktadır aynı derinliktedir.

Büyüklerin her lafı doğru değil bence ''Zamanla alışırsın ya da zaman her şeyin ilacı. Yok böyle bir şey hiç bir şey zamanla alışılmıyor; ne ölümün acısına ; ne sevmediğim bir adama katlanmak ne de sevmediğin bir işe alışmak. Hepsi farklı boyutta sadece kabul edilirmiş gibi görünür o kadar. Bir gün bir yerden pat diye çıkar asıl mevzu kala kalırsın öylece .

Pirmete bir yorumda neden kiraz ayı Hazirandan hoşlanmıyorsun dediydi…

Sevmem acımı daha katmerlediği için. Babalar lütfen bana kızmayın ama babasını kaybeden küçük Songül babasına ilk maaşında aldığı Babalar Günü hediyesini giydiğini göremedi o yüzden isyanım o yüzden güvensiz o yüzen hep bir yanı eksik kaldı o küçüğün.

Anlamak zor yaşama alışmak zor hayat bazen gittikçe zorlaşıyor aklımda keşke babam olsaydı eminim beni korur kollardı ; karşılıksız sevgisine ihtiyacımda beni sarıp sarmalardı o güzel narin sevecen elleriyle…Şimdi çoğu erkekte onu arar gibiyim belki delice ama güveneceğim bir erkek…

Babamdan bana kalan tek miras karşılıksız sevmenin, kimseleri incitmeden ayakların üzerinde kalmamın gerektiğidir. Birde ailenin önemini onların değerini her daim anlatırdı. Kızlar birbirinizden başka kimse yok hayatta diye. Yaşadıkça öğrendim ki söyledikleri çok doğru.

Bu paylaştıklarımla çok hüzünlü olduğubu biliyorum; sakın tüm yaşamamım böyle olduğunu sanmayın yaşamı hayatı insanları sevmeyi ve de bunları paylaşmayı; ayrıca da gezmeyi çok seviyorum.

Hayat Kısa. Bunu gördüm ve buna uygun her şeyi kimseleri kırmadan ve üzmeden kendi doğrularımla yaşamak gerektiğine inanıyorum

Hayatı her şeye rağmen seviyorum

Ama !!

Babamı çok özlüyorum.




Not:1)Emine Supçi hocama sonsuz teşekkürler. Biliyor bana katkısını.Saygılarımla
2) ektedki linkte de sanırım başardım Ahmet Balcıya gitsin yazıyı okurken müzik dinlesin diye.
3) resim Ahmet dede gitsin
3) Teşekkürler dostlar.


http://www.vidivodo.com/161349/sezen-aksu-_-kucugum