Baki kalan dostluktur

Çok mutluydum dün akşam. Çoook ! Ortaokul yıllarından, aklımda kalan, dostumla beraberdim. Yonca; hani şu bildiğiniz; yaprakları üç dilimli, çiçekleri kırmızı, mor ve menekşe renginde.. Yonca değil benim Yonca'm. Menekşe kadar güzel gözlerinden taşan dostluğu, dürüstlüğü, yüreğini yüzüne yansıtan gülüşü, öylesine doğal, öylesine içtendir ki, ona hayran kalmamak imkansızdır. İkimizin de en büyük hayali tiyatrocu olmaktı. O yıllarda oynadığımız oyunları beraber yazar, beraber canlandırırdık. O , hep süslü püslü sosyete kadını olurdu, ben de hamur yoğuran anadolu kadını.Belki şimdi ikimizde hayat tiyatromuzda farklı rollerdeyiz ama ! o, sevgimizle ruh bulan fotoğraflarımız, hasret gidermek için anı kokan

Albümlerde saklı. Hiç tozlanmadılar, hiç solmadılar.

Yirmi yılı aşkın epey uzun bir zamandan sonra bir arada olduğumuza inanamıyorduk. İnandığımız tek şey , doya doya konuşamayacağımızdı.Anlatacak o kadar çoklarımız vardı ki! Kim nereden başlasa diye adeta sabırsızlanıyorduk. Gençliğimiz, hayallerimiz, işlerimiz, evliliklerimiz, ilişkilerimiz, çocuklarımız, boşluklarımız, düş kırıklıkları ve herşeye rağmen bitmeyen umutlarımız, kadehlerimizdeki şarapla birlikte, yarım kalan dostluğumuzu hareketlendiriyordu. Arada şirinliğine şirinlik katan minik tavşan dişleriyle gülümseyerek, kâh sevgiden kâh sevgililerden dem vuruyordu.

O anlattıkça ben, hem dinliyor hem de onunla olmanın keyfini çıkarıyordum. İyi ki bulmuştum onu. İyi ki hala vardı. Upuzun saçlarını, kıvrık kirpiklerinde gölgelenen boncuk gözlerini, bir öpümlük dudaklarını, burnundan, alımlı yanaklarına dağılan belli belirsiz çillerini hiç unutmadım ! " "Seni çok seviyorum" dostum ! "Hep sevdiğim gibi"

Dostluk sevgidir, bağlılıktır, sadâkattir..." Böyle dost, dostlar başına"

Dostluğumuzun bâki kalması dileği ile...

05.03.2008

Saat:Gece yarısı

02:08