Balkon kapısını ne zaman açsam!

Geçtiğimiz bahar mevsimi de bu defakinden çok farklı değildi.
Can sıkıntısından evimin balkonuna çıkmaya yöneldiğimde,hep o bariyerle karşılaşmaktaydım.

Gurk,gurk çığlıklarıyla!

Babalarının yeriydi sanki!

Duygu sömürüsü yapmaktaydılar,altlarında bir kaç yumurta bırakmakla!
Onları paspasın uzun sapıyla kovalamaya da kıyamamıştım zaten.

Balkondaki kahvaltı masama dahi pisleyen yabani güvercinleri.

Eşsiz manzaramdan onlar yararlanmaktaydılar!

Sıcak yaz akşamlarında aradığım esintiden de!

Çiçekler bile dikememiştim özenle aldığım saksılara,

Soğan bile dikmek istemiştim oysa,tazecik yemek için!

Ne buldularsa delik deşik ettiler.

Çürüttüler,asit deposuna çevirdiler gübreleriyle!

Tüm saksılara yuvalar yapmışlardı.

Balkon kapısına ne zaman el atsam.

Kabarmaya başlıyorlardı sanki bir hindi gibi.

Bir avuç çelimsiz bedenlerine bakmadan.

Adeta dört duvar arasına hapsetmişlerdi beni.

Anaları fıttırı fıttırı gezerken!

Bir çok yavrulara uçmayı öğrettim.

Bir an önce onlardan kurtulayım diye!

Ama yumurtlamak için her defasında benim balkonumu tercih ettiler.

Ağız tadıyla bir kahvaltı yapamadım.

Gazetemi okuyamadım bir fincan çay eşliğinde!

Çilingir sofrası kurmak hayalim gerçekleşmedi bir türlü.

Balkonumu onlara tahsis etmek zorunda kalmıştım.

Hep pencere camından bakakaldım güzelliklere.

Ürkmesinler diye……