Bayram ve Türkçe

Geçtiğimiz bayramda önüme bir çikolata sunuyorlar.

Ağzımızdan gönlümüze tatlar insin diye.

Bakıyorum çikolatanın adı yabancı.

Birden ne ağzımda ne gönlümde tat kalmıyor.

Yüzüm gözüm buruşuyor.

Çikolatayı alıp almamak arasında tereddüt ediyorum.

Ne garip benim bayramımda çikolatanın ismi bile benden değil.

Bu da bir iş mi?

Türkçenin konuşulduğu sempozyumlarda bile sunulan çikolataların adını daha henüz unutmadım.

Utanmasalar cadde ve sokakların isimlerini de yabancı kelimelerden seçecekler.

Emperyalistlerin istediği de bu değil mi?

Benim ülkemde her şeyi bana yabancı bırakacaklar.

Daha yüz yıl önce bu topraklar için canını feda eden şehitlerimiz kalkıp gezse vatanlarını tanımayacaklar.

Bu işi bu kadar kepazeliğe dönüştürmenin anlamı nedir?

Yine konuşmalara bakıyorum.

Yeğenlerim kelimesini beğenmiyor da kuzenlerim diyor.

Bazı gençleri dinliyorum.

Benim mother, benim father diyerek anne babalarını tarif ediyorlar.

Bir ülke yalnız topraklarıyla işgal edilmez.

Dilini işgal edin elinden alın yeter.

Gerisi kendiliğinden çözülür.

Bu işi reklâma şova dökmeye gerek yok.

Kimse bunu malzeme yapmasın.

Burası Türkiye.

Balkanlarda dil kıyımı var diyerek eylem yapacaksın.

Türkiye de yabancı isimlere susacaksın.

Olmaz böyle şey.

Bu bayramda da yine aynı şeyler olacak biliyorum.

Meşrubat olarak Coca cola, ikram olarak çikolata adı bilmem ne?

Türkiye’de bayram yapıyorum oh ne ala.

Bir de unutmadan söyleyeyim.

Ramazan Bayramına şeker bayramı diyen reziller var.

Bunlar Kurban Bayramımıza da et bayramı derler.

Saçmalamasınlar.

Saçmalatmayın.

Bayramınız kutlu olsun.